Ömer Söztutan

Te­mel ek­mek al­mak i­çin fı­rı­na git­miş... Ak­şam sa­a­ti ol­du­ğu i­çin kuy­ru­ğun u­zun ol­du­ğu­nu gö­rün­ce u­ya­nık­lık ya­pıp yük­sek ses­le; "Ey mil­let" di­ye ba­ğır­mış; "-­Kar­şı­da­ki bak­kal pi­rinç da­ğı­tı­yor..."

Yaş­lı Te­mel ve e­şi Fa­di­me o­to­mo­bil­le bay­ram ta­ti­lin­den dö­nü­yor­muş.

Üç sa­vaş ga­zi­si Te­mel, Dur­sun ve İd­ris lo­kal­de o­tur­muş, soh­bet e­di­yor­lar­mış...

Te­mel, a­tıy­la ilk de­fa bir ya­rı­şa gir­miş... ­Bir müd­det bi­rin­ci git­tik­ten son­ra a­tın üs­tün­den kay­mış... A­tın kuy­ru­ğu da e­lin­den git­tik­ten son­ra ye­re ça­kıl­mış... ­Ga­yet sa­kin; "-­Bu at bit­ti ye­ni­si­ni ge­ti­rin..."

Yargıç Temel'e sormuş;

Si­ze dü­şen ö­dev ken­di­ni­zi ka­bul­len­me­niz­dir, be­nim si­zi ka­bul­len­me­min yol­la­rı­nı a­ra­mak de­ğil...

Ka­ra­de­niz sa­hil­le­rin­de ta­til yap­mak is­te­yen bir ai­le, tu­rizm bro­şür­le­ri­ne ba­kar­ken tam is­te­dik­le­ri gi­bi bir otel bul­muş­lar...

Ni­ne­si pi­şir­di­ği çor­ba­dan bir tas ha­zır­la­yıp kü­çük Te­mel'e de­miş ki; "-Uşa­ğım al bu çor­ba­yı da, has­ta olan Fa­di­me tey­ze­ne gö­tür... Dik­kat et de dök­me..." Te­mel çor­ba­yı al­mış ve ka­pı­dan çık­tık­tan bir sü­re son­ra dı­şa­rı­dan bir gü­rül­tü du­yul­muş... Ni­ne­si evin için­den Te­mel'e ses­len­miş; -Uşa­ğım düş­tün mü?... "-Yok ne­ne aha kal­kı­yo­rum..." -Ah kaz ka­fa­lım, yok­sa çor­ba­yı mı dök­tün?... "-Yo­ok ne­ne çor­ba ku­ca­ğım­da, ta­sı arı­yo­rum...

"-­Dü­şü­nen ma­ki­ne­ler­den gu­rur, dü­şü­nen in­san­lar­dan kuş­ku du­yan bir çağ­da ya­şı­yo­ruz..." (...Be­att)

Te­mel av­cı­lı­ğıy­la meş­hur­muş... Bir gün ar­ka­da­şı Dur­sun'la bir­lik­te ör­dek avı­na çık­mış­lar...

Kör Te­mel, kö­pe­ğiy­le bir­lik­te bir ma­ğa­za­ya gir­miş... ­Ma­ğa­za­nın or­ta­sın­da dur­muş, kö­pe­ği­ni tas­ma­sın­dan ya­ka­la­yıp sa­vur­ma­ya baş­la­mış. Ma­ğa­za gö­rev­li­le­rin­den bi­ri ya­nı­na ge­le­rek Te­mel'i u­yar­mış; -­Be­ye­fen­di, ne ya­pı­yor­su­nuz?... "-­Hi­i­iç... Sa­de­ce ba­kı­nı­yo­rum..."

Öğ­ren­ci­nin bur­su­nu kes­tir. Hal­ka kö­mür da­ğı­tı­mı­nı dur­dur.

Te­mel'le Dur­sun si­ne­ma­ya git­miş­ler...

Te­mel bir gün u­çak yol­cu­lu­ğu ya­pı­yor­muş...

Fa­di­me, şeh­re i­ne­cek o­lan Te­mel'e sı­kı sı­kı­ya tem­bih­te bu­lun­muş; "-­Şem­si­ye­le­ri u­nut­ma ha­a... Bir ta­ne ken­di­ne, bir ta­ne ba­na, bir ta­ne an­ne­me, bi­rer ta­ne de ço­cuk­la­ra..." ­Te­mel, o­to­bü­se gi­de­ne ka­dar bel­ki yüz ke­re, "Şem­si­ye... Şem­si­ye..." di­ye tek­rar et­miş... Ar­tık ak­lı i­yi­ce şem­si­ye­ye ta­kı­lan Te­mel'in ka­fa­sı öy­le ka­rış­mış ki; o­to­büs­ten i­ner­ken bir a­da­mın e­lin­de­ki şem­si­ye­ye u­zan­mış...

Dur­sun'un ba­ba­sı öl­müş, Te­mel'e de­miş­ler ki; "-­Sen ar­ka­da­şı­sın, git a­lış­tı­ra a­lış­tı­ra söy­le..."

So­kak­ta çi­çek sa­tan Te­mel ada­mın pe­şi­ne düş­müş...

"Sa­a­det Zin­ci­ri" ör­nek­le­ri yıl­lar­dır o­lan ve hâlâ da de­vam e­den bir zin­cir çe­şi­di­dir... ­Zin­ci­rin ilk hal­ka­la­rın­da o­lan­lar her za­man şans­lı­dır... ­Zin­cir bü­yü­dük­çe bun­la­ra pa­ra ya­ğar...

Te­mel i­da­ma mah­kum ol­muş;