Ragıp Karadayı

Süleyman Çelebi’nin konak çadırı, çamurlu ve bozuk bir yolun sağında kurulmuştu.

“Boynumuz kıldan incedir Padişahım! Bütün ahali yerlerini almış, hazırlıklarını tamamlamıştır..."

Bir pelte gibi olduğu yere yığıldı. Bayılmış, kendinden geçmişti Gülşah Hanım…

"Görsünler Gülşah’ı sizi gidi sizi! Akıllarınca beni burada bırakıp döndüklerinde de üzerime güleceklerdi!"

Etrafı açık külrengi sisler sarmış, sanki gökle yer Ziyaret Dağı ile birbirine birleştirilmişti.

Gülşah, artan ekmek, peynir, zeytin ve diğer yiyecekleri sepete doldurdu. Sofrayı Meryem temizleyerek kaldırdı.

“Doğan Bey, düşmanın cesurunu severdi, arkadan vuranını değil. Ona göre; savaş, bir mertlik sanatıydı."

Her gece aynı hikâyeler, aynı sohbetler. Bıkmak usanmak, yorulmak hiç yoktu...

“Ey oğul! Eğer sana hakiki dost, arkadaş lazım ise, Allah için sevenlerle beraber ol."

“Canlarım benim. Yakışanı söylediniz. Üç kişi geldik ama beş kişi olarak gideceğiz Bursa'ya...."

Boğa Hasan, duyduklarını, gördüklerini çabuk anlattı sükûnetle dinleyen arkadaşına.

Konuşmalar, şakalaşmalar biraz sonra yerini derin sessizliğe bıraktı. Tabii ki yorgundular.

İki kafadar akıncı, ilk defa gördükleri hanın yakınındaydılar yorgun atlarının üzerinde.

Canali, öyle bir nârâ attı ki gecenin derinliğinde ortalığı çınlatarak yankılandı!..

Doğan Beyin yattığı odanın bacasında bazıları sinsi sinsi dolaşıyordu!..

Kendisinden çok şeyler öğrendiği Doğan Bey’e hayranlığı gün geçtikçe artıyordu.

"Etrafımızı göremez olduk, sağlıklı düşünemez olduk. Hükümdar olsak da kuluz neticede!"

"Yıldırım Han karındaşım neler yazmış? Hakkımızda ne küfürler edermiş de haberimiz yokmuş!"

​“Mektubunu okuduğum Mahperi kızımızı bu civana vermek isterim… Bir mâni var mı?”

Bu güngörmüş, muhteşem koca, cesur devlet adamı Emîr Timur Han’dı.