Ragıp Karadayı

“Dün gece hapishane basılmış! Nöbetçiler öldürülmüş! Bütün mahkûmlar kaçırılmış!”

Kapışılan ekmekleri katıksız yiyen çocukları seyrederken gençleşiyordu.

Yan sekide, orta yaşlarda olmasına rağmen yaşlıca duran bir ihtiyar kadın oturuyordu.

Evlerinin bulunduğu yer yüksekçeydi. Bu yüzden fazla rüzgâr alıyor, pek ısınmıyordu.

Ahmet Muhtar Paşa, her şeye rağmen zayiat vermeden sulh yolunu tercih ediyor...

Kadın kadına hayallerini konuşturup dururlarken bir grup çocuk eve doluştu.

Nene, hem taziyeleri kabul ediyor, hem de memleket meselelerini dinliyordu.

"İngilizler ve Yahudiler; Sırpları, Ermenileri, Rumları, Hinduları tahrik edip kışkırttılar."

"Evet, İslâm dünyası bugün çok vahim bir koma hâlini yaşıyor..."

"Dadaşlar iyi dinleyin! Biz de burada boş durmayacağız! Niçin? Evlatlarımızın istikbali için."

"Öldü diye bırakmışlar Hasan'ı, o da bir gece sürüne sürüne bir köye sığınıyor..."

Nene, kadınların yanına gidip misafirlerin geldiğini, sessiz olmalarını işaret etti.

Asker Hasan, canını ortaya koyarak, kanının son damlasına kadar mücadelesini vermişti...

Hiç konuşamadı o gün, sadece ağladı, ağladı! İçindeki onca kalabalığa rağmen yalnızmış meğer…

Nene, farkında olmadan öyle bir çığlık atmıştı ki, bütün mahalleli ayağa kalktı.

Nene, başını dizine aldı abisi asker Hasan’ın. Yüzü gülüyormuş gibiydi..

Hareketsiz sağ yanına dönmüş abisine yaş dolu gözlerle, son bir defa daha baktı!

Gövdesi kocaman, dalları her evin bahçesine sarkan bir çınardı Osmanlı...

Ölüm haktı; ya bugün, ya da yarın… ya… ya da… öbür gün, ne fark ederdi?

Bazı insanlar birkaç yüz taşıyormuş derlerdi de inanmazdım! Onu da bize öğrettiler ya!