Seçkin Başkan

Korkuyla ilerledi hiçbirisine itibar etmeden. Tanınmış bir firmanın yazıhanesine yaklaştı...

"Nereye gidersin Nazan? Bir başına ne yaparsın? Aç kurt gibi kötü insanlar dolu etrafta."

Yanında mışıl mışıl uyuyan oğlunun nefesini dinledi bir süre. Çok geçmeden günün yorgunluğunun etkisiyle göz kapakları ağırlaştı.

Gözleri yeniden dolu dolu oldu. Emre Can’ının evlat kokusu gelmişti burnuna.

Şerif’in ortadan kaybolduğunu duyan alacaklılar gerçekten de Nazan’ın kapısında birikmeye başlamışlardı.

Emre Can tedirgin bir şekilde babasının eline yapışmıştı. Lokanta sahibi kuşkuyla baktı küçük çocuğa!

Şerif sabah Antalya’ya iner inmez hemen bir otele gitti. Uykusuz bir gece geçirmişti.

"Bırak bunları, biz arkadaşız şurada. Bekir Ağabeyin de konuşur Şerif’le. Biraz aklını başına toplar."

Hayatındaki en önemli iki şeyden biriydi Emre Can. Ötekini kaybetmişti...

Kapının önünden bir taksi çevirdi. Yollar bomboştu. Herkes evinde uykuya çekilmişti.

Hacer yanı başına oturmuştu Nazan’ın. Onun ürkek, titreyen ellerini avuçlarının içine aldı...

"Sana ne benden? Neden uğraşıyorsun benimle? Neden düşmüyorsun yakamdan?"

"Sana ne benden? Neden uğraşıyorsun benimle? Neden düşmüyorsun yakamdan?"

Bir bebekleri olacağını öğrenince sevinçten her ikisi de âdeta çılgına dönmüşlerdi.

Selim kapıdan içeri girer girmez Cahit Bey ayağa kalktı. Bir anda göz göze geldiler oğluyla. - Gel bakalım Selim, konuşalım biraz oğlum...

Serpil, babasının "seninle biraz konuşalım kızım" sözü üzerine sesini yükseltti:

Gecenin bundan sonraki kısmı çok belli edilmeyen bir gerginlikle geçti. Kenan saat on bire doğru hareketlendi: - Ben izninizi isteyeyim.

Cahit Bey neye uğradığını şaşırmış bir vaziyetteydi. Duyduklarından kafası karışmıştı.

Adile Hanım kahvaltıdan sonra kocasını yolcu edip yemeğe girişmişti. Çok geçmeden Serpil geldi. Ter içindeydi. Yaşlı kadın kızına baktı:

Adile Hanım kocasının sırtını sıvazladı. Gözlerini kısarak baktı oğluna: