Sanıyorsunuz ki, hep tanımadıklarınız ölecek!

Tam bir hafta olacak siz bu yazıyı okuduğunuzda. Kartaltepe’deki otel yangını. İnsanların evlatlarıyla birlikte yanarak mı yoksa 12. kattan aşağı atlayarak mı öleceğine karar vermek zorunda kaldığı bir can pazarı.

 

 

 

Koca bir tabuta benzeyen eski, ahşap bir otelin başına ilk gelebilecek felaket olan yangın felaketine sıfır hazırlıkta olduğunu gördük.

 

 

 

Çok yakın dostlarımın yakın arkadaşı olan Bilal Gültekin ve ailesinin tamamı maalesef vefat etti. Kardeşleri, eşler ve çocukları, toplam 14 kişi. Babası Yüksel amca 16 kişilik kalabalık bir ailenin reisiydi. Şimdi iki kişi kaldılar.

 

 

 

Bilal ile tanışmadık. Çok kez tanışmaktan döndük. Çok kez tanışmak istedim. Nasip olmadı. Üç evladı varken gidip bir de Uygur Türkü bir kız çocuğu evlat edinmiş koca yürekli bir aile. Mükemmel bir aile babasıymış Bilal.

 

 

 

Yangın saatlerini anlatmayacağım size, çok yakınından detaylı dinlediğim ve dinlerken nefes alamadığım o ilk bir saati anlatsam hem yüreğiniz kaldırmayacak hem de ben aziz hatıralarını incitmek istemem. O konu bende saklı kalacak. Bilirsiniz, ben sizden bir şey saklamam. Hiç anlatılmayacak çok olayı size anlattım bu köşede. Ama bu… Bu başka.

 

 

 

BU YANGINDA NELERE İÇERLEDİK

 

 

 

- Bilal’in en yakın arkadaşlarından biri şunu söyledi: “Otelin önünde bakanlar ve belediye başkanı polemiği başladığında, suçlu sensin, hayır sensin diyalogları kurulurken daha Bilal’in odasına girilememiş, cenazesi alınamamıştı. Bari yangının bitmesini, tüm cenazelere ulaşılmasını bekleseydiniz.”

 

- Ey otel yöneticileri. Bir otel yapıyorsunuz. Yahut işletiyorsunuz. Otelin elektrik tesisatı var, mutfağı var, her şeyden önce otel ahşaptan. Ne yaparsınız? Burada herhangi bir günde, herhangi bir saatte oluşabilecek irili ufaklı depremlere karşı tatbikatınızı yaparsınız, tüm senaryolara hazırlıklı olursunuz. Bu kadar hazırlıksız, bu kadar riskli bir otele bırakın yüzlerce canı, bir tek canı bile nasıl aldınız? Bu riski nasıl alabildiniz?

 

- Bir inşaat şirketinin ortaklarıyla karşılaştık dün akşam. “Abi” dediler “Oturup hesapladık, yangından bir gün öncesine dönsek ve bu otelin yangın riskini minimuma indirecek, Allah korusun çıktığında da hiçbir can kaybı yaşatmayacak şekilde yangın alarmından, yangın merdivenine her türlü seçenekle donatmanın maliyeti 700-800 bin dolar. Ve bu para otelin bir haftalık gelirine karşılık geliyor. Yani 52 haftanın gelirinden bir haftayı gözden çıkarsalardı biz bugün Türkiye’nin dört bir yanından 78 canımızın cenazesini kaldırmayacaktık. Elbette ki kaza ve kadere iman etmişiz. Ama Allah ölümün de hayırlısını versin. Bu kadar acı bir şekilde olmayacaktı belki.

 

- Günlerdir Bakanlık’la Bolu Belediyesinin kavgasını izliyoruz. Neyin kavgasını veriyorsunuz ki? Türkiye’de dün, bugün değil, belki 40 yıldır sistem böyle yürümüş. Ruhsat mı alacaksın? Kılıfına uydurursun. İtfaiye yönetmeliğine mi uymuyor? Uyuyormuş gibi göster. Şunu şunu yap, izni al. Akçeli işleri hiç söylemiyorum bile. Hangi bakanlığın, hangi belediyenin bütün izinleri, onayları, ruhsatları kusursuzdur? Ben kibarca söylüyorum, siz beni anlıyorsunuz.

 

- Bugün bir siyasi parti gelse ve dese ki Türkiye’deki tüm otellerin, tüm sitelerin, tüm özel okulların, tüm iş merkezlerinin, AVM’lerin, kısacası tüm kurumların inşaatından depreme, yangından kat iznine tüm izin, onay ve ruhsatlarını yok sayıyoruz. Sıfırdan hepsini bir yılda denetleyeceğiz. Geçemeyenlere bir ay tadilat süresi vereceğiz. Tadilat yapma şansı olmayan ya da tadilatı reddedenleri kusura bakmayın bir günde yıkacağız. Sizce bu parti yüzde kaç oy alır? Ben size söyleyeyim. Sıfır. Çünkü hepimiz bu sistemin içindeyiz. Sisteme az ya da çok herkes bir yerlerinden bağlı, bir yerlerinden mahkûm.

 

Daha çok yazılacak şey var da acımız çok taze ama maalesef geçen her felaketi “Bunu da atlattık” deyip çok çabuk unutuyoruz.

 

 

 

Ama tam da bu durumu özetleyen çok güzel bir söz var. Siz sanıyorsunuz ki, hep tanımadıklarınız ölecek.

 

 

 

Ömer Ekinci'nin önceki yazıları...