Onlar hisseder...

Depremden sonra kimi görsem kedisinin, köpeğinin, kuşunun gözünün içine bakıyor; acaba huzursuz mu, acaba sıra dışı tepki veriyor mu diye. Ninem “onların gözünde perde yok” derdi. E onlar hissediyor, benimkilerin hiç umurunda olmasa da…

 

Efem, Titanik'in trajik hikâyesini çoğu kişi bilir, ancak gemide yaşayan ve muhtemelen olanları hisseden tek kişi olan Jenny adlı kedinin hikâyesini pek az kişi duymuştur.

 

Jenny sıradan bir kedi değildi. Titanik'in resmî fare avcısıydı ve kemirgen popülasyonunu kontrol altında tutmak için gemiye alınmıştı. Geminin deniz denemeleri sırasında doğum yaptı ve Jim Mulholland adlı bir işçi tarafından kendisi de yavruları da sevgiyle bakıldı.

 

Jim, onlara mutfağın yakınında, kazanlarla ısıtılan sıcacık bir yuva hazırladı. Hatta molalarında kalan yemek artıklarını bile onunla paylaşıyordu. Bu sessiz rutin, tarihin en lüks gemisinin ilk seferine hazırlanmasının kaosu ortasında ona bir huzur duygusu veriyordu.

 

Ama garip bir şey oldu…

 

Titanik'in Southampton'dan New York'a hareket etmesine birkaç gün kala Jenny'nin davranışları değişti. Huzursuzlanmaya başladı. Ve sonra, yavrularını teker teker, nazikçe enselerinden tutup gemiden dışarı çıkarmaya başladı. Yavrularının hepsi güvenli bir şekilde karaya çıkana kadar, defalarca rampadan aşağı yürüdü.

 

Jim bakakalmıştı… “Bu kedi bir şeyler biliyor... bizim bilmediğimiz bir şeyler…" Sezgilerine, daha doğrusu anne kediciğin sezgilerine güvenen Jim, eşyalarını topladı ve sessizce karaya indi. Bir daha da asla gemiye geri dönmedi.

 

Titanik onsuz, onlarsız yola çıktı. Sonra ne olduğunu hepimiz biliyoruz…

 

Yıllar sonra, artık yaşlı bir adam olan Jim Mulholland bu hikâyeyi bir gazeteciye anlattı. Hayatını kurtaranın kedi Jenny olduğunu söyledi. Onun kadim, sessiz ve sarsılmaz içgüdüsü, belki de bugüne kadar birinin alabileceği tek gerçek uyarıydı.

 

Bazen kahramanlar üniforma giymezler.

 

Bazen kürkleri, bıyıkları ve sadece hisseden bir kalpleri vardır…

Ninem diyor ki; İki kedi bir aslana pes dedirtir.

 

 

 

Halime Gürbüz'ün önceki yazıları...