Abartıyor zannetmeyin!..

Evliliğimizin ilk aylarındaydık. 18 yaşımda ilk defa ailemden bu kadar uzak, kendi yuvamda mesuliyetlerimi hem öğrenip hem de hevesle yapmaya çalışıyordum. O zaman beyimle nişanlıyken konuşup evimize televizyon almamaya karar vermiştik. Tabii bilgisayar ve internet de yoktu. O yıllarda elbette telefonlarımız da akıllı(!) değildi...

 

Bu zaman zarfında beyim işten gelene kadar, sabahları dört gözle beklediğim gazetem, radyom da TGRT-FM idi... Bir de annemin biriktirdiği, her gün bir tarifini denediğim Yemek Zevki dergileri yoldaşım idi.

 

Dışarı işlerini beyim, ev işlerini ben idare ediyorduk. Sabah namazdan sonra yatmamaya, düzenli kitap okumaya, birbirimizin hakkına riayet etmeye, kısaca bu yuvanın maksadının dünya ve ahirette mutlu olabilmemiz vesilesine çalışıyorduk.

 

Yine bir akşam beyimle radyo dinliyorduk. Perşembe akşamı Osman Ünlü Hoca'nın Gönül Pınarı programı başlamıştı. Ev çok sessiz, çoluk çocuk yok. Konu; “facirin ruhu çıkarken çektiği azaplar... Osman Ünlü Hoca, Hakikat Kitabevinin yayınlarından Kıyamet ve Ahiret kitabından anlatıyor. Diyor ki:

 

“Facirin ruhu yaş keçeye takılmış dikenden çekilir gibi çıkarılır. Bu hâldeki kimse karnını diken ile dolu zanneder. Ruhunu da sanki iğne deliğinden çıkıyor ve gök yere bitişiyor da kendi de arada kalmış zanneder...”

 

Ya Rabbim... Ben bunları dinlerken koltukta iyice büzüştüm, çok korktum. Kendimi rahatlatmak için beyime dönüp dedim ki: “Yani bu kadar da değildir, Osman Hoca da sanki etki etsin diye abartıyor herhâlde!..”

 

O sırada Osman Hoca okurken kitaptan okumayı bıraktı ve şöyle dedi:

 

“... Ya bu kadar da değildir bu hoca da amma abartıyor demeyin. Bunlar olacak...”

 

Sanki beni duydu da radyodan cevap verdi. Allah’tan ki Osman Hoca hep korkulacak konular anlatmıyor. Hani korku ile ümit arasında olmak lazım deniliyor ya... Bazen de bizi rahatlatacak ifadeler dile getiriyor...

 

Allah’ım sen bizlere iman selameti nasip eyle. Osman Hoca’yı da radyomuzdan eksik etme. Âmin.

 

     "Bandırma 2006"