Affetmek erdemdir ama...

Yıllar önce birkaç ihtiyaç için bir tamirciye gitmiştim. Usta, uzak bir köşede namaz kılıyordu. Sobanın yanında oturan iki kişinin yanına ben de oturmuştum. Onlardan biri “emekli mi oldun?” diye sorunca “evet” demiştim. Adam “benim telefonu çıkartmamıştın” diye başlayan konuşmasını hakarete çevirdi. Ben dili tutulmuş gibi oldum. Sadece içimden istiğfar okuyabiliyordum. Yanındaki de onu sakinleştireceğine teşvik ediyordu. Baktım susacak gibi değil, ustanın namazını bitirmesini beklemeden orayı terk ettim.

 

70’li 80’li yıllarda insanlar tahsis yetersizliğinden bir telefon için yıllarca bekler, çıkmayan telefonların sorumlusu bizmişiz gibi memurları suçlarlardı. Birkaç ay sonra ustayla karşılaştığımda “kimdi o herifler?” diye sorduğumda “o kimseler iş yerimin itibarını sarstı, kavgaya girmediğin için teşekkür ederim” demişti. Adamların ikisi de rahmetli olmuş. İkisine de Allah rahmet eylesin. O olayda ben, bana hakaret etmeye başlayana değil onu sakinleştirmesi gerekirken teşvik eden kimseye içerlemiştim. Arkadaş dediğin böylesi durumlarda arkadaşını meneder, başını belaya sokmasını önler; arkadaşlık bunu gerektirir...

 

     ***

 

İkinci hatırama gelince, yine yıllar önceydi. Bir sabah iş yerime gelip masaya oturduğumda altımdaki sandalye on parçaya bölünüvermişti. Bir yerim kırılmadı ama kafam betona çarptı. Neyse sanki hiçbir şey olmamış gibi kırıkları toplayıp ardiyeye atarak yeni bir sandalye alıp işime devam ettim. Orada bulunan kadınlı erkekli 5-6 mesai arkadaşıma da hiçbir şey sormadım. Zaten onlardan da bu olaya yönelik herhangi bir tepki gelmemişti. Meğer kırık parçalardan sandalye yapan kişi onları hazırlamış. Bu konuda da yine kimseye bir şey söylemedim, kimseyi de itham etmedim...

 

Aradan aylar geçmişti. O kişilerden biri bana “sen sormuyorsun ama ben söyleyeceğim” deyip bir isim söyledi. İnanın orada da bana bu tuzağı hazırlayan kişiyi değil de bana o kişiyi ihbar eden kimseye tavır almıştım. Şaka samimi olduğumuza yapılır. Bana bu ağır suikastı yapana da asla bu duyduklarımı duyurmadım, belli etmedim...

 

Şimdi o gerçek âlemde. Affetmek erdemdir ama insan gönülden affedemiyor; dilde kalan da sahte oluyor...

 

     Mustafa Ali Mahdum