Allah gönlüne göre versin...
27 Eylül 2014 01:00
"Onun sevgisi, saygısı sadece dayıma değil, babama dedeme ve bizlere karşı da aynıydı..."
Dayım İstanbul Kadıköy'de kadın-erkek terzisiydi. Askere gitmeden önce kendi dükkânını açmış askerlik harçlığını çıkardığı gibi anneannemlere de para göndermişti.
Nemlizade Sokaktaki dükkânında gece geç vakitlere kadar çalışıyor, kazancıyla fakirlere de karınca kararınca yardımcı olmaya çalışıyordu. Konfeksiyondan önce terzilik çok iyi bir meslekti ve dayım mesleğinde ün yapmıştı...
Bir gün dayımın yanına 30-35 yaşlarında bir adam, beraberinde 12-13 yaşlarında bir çocukla geliyor. Çocuk bir ayağı sebebiyle yürüme özürlü. Dik durabiliyor yürüyebiliyor ama köyde çobanlık ya da çiftçilik yapamıyor. Baba da "zanaatkârlığın merkezi İstanbul'dur" deyip oğlunun elinden tutarak İstanbul'a geliyor. Tavsiye etmiş bir hemşerisi... Dayım bu çocuğu bir hafta deniyor ve babasına da "Sen gidebilirsin, oğlun artık bana emanet" diyor. İki üç yıl İstanbul'da çalışıyorlar. 1974 yılında dayım yaşlanıp bizim kasabaya taşınınca çırağını da getirdi.
Gözleriyle âdeta anlaşırlardı. Onlara hayran kalırdım. Babamın dükkânı dayımla yan yana olduğu için her gün görüşüyordum. Dayımın çırağı benden beş yaş büyüktü. Onun sevgisi, saygısı sadece dayıma değil, babama dedeme ve bizlere karşı da hep aynıydı. Bir gün dedim ki:
-Buralardan gitme.
-Askere gidinceye kadar buradayım. Ustamın elini öper, buradan da askere giderim. Asker dönüşü de memlekette dükkânımı açarım.
Dilimin ucuna kadar geldi ama ben sormadan o söyledi:
-Ayağımın sakat olması beni askerlikten alıkoymaz. Bizim memlekette askerlik yapmayana iyi gözle bakmazlar. Bizde eskiden sadece deli olanlar askere gitmezdi. Ben bu sebeple inşallah seneye buradan askere gideceğim.
-İnşallah, Allah gönlüne göre versin...
Gerçekten dayımın çırağı bir yıl sonra bizlerle helalleşip askere gitti. Bize mektupla beraber bir fotoğrafını bile göndermişti. Dayım onunla her zaman gurur duydu. Ara sıra da "Ben bir daha öyle çırak bulamam" derdi...
Askerliği bitirip memleketinde dükkânını açmış, evlenmiş. Durumu da çok iyiymiş. Onun vatana olan, ustasına olan sadakati takdire şayandır. Kimi sapasağlam gençlerin birçok dalavere yaparak askere gitmek istemediği günümüz gençlerine inşallah ibret olur...
Ramazan Günhan-Bursa
Dayım İstanbul Kadıköy'de kadın-erkek terzisiydi. Askere gitmeden önce kendi dükkânını açmış askerlik harçlığını çıkardığı gibi anneannemlere de para göndermişti.
Nemlizade Sokaktaki dükkânında gece geç vakitlere kadar çalışıyor, kazancıyla fakirlere de karınca kararınca yardımcı olmaya çalışıyordu. Konfeksiyondan önce terzilik çok iyi bir meslekti ve dayım mesleğinde ün yapmıştı...
Bir gün dayımın yanına 30-35 yaşlarında bir adam, beraberinde 12-13 yaşlarında bir çocukla geliyor. Çocuk bir ayağı sebebiyle yürüme özürlü. Dik durabiliyor yürüyebiliyor ama köyde çobanlık ya da çiftçilik yapamıyor. Baba da "zanaatkârlığın merkezi İstanbul'dur" deyip oğlunun elinden tutarak İstanbul'a geliyor. Tavsiye etmiş bir hemşerisi... Dayım bu çocuğu bir hafta deniyor ve babasına da "Sen gidebilirsin, oğlun artık bana emanet" diyor. İki üç yıl İstanbul'da çalışıyorlar. 1974 yılında dayım yaşlanıp bizim kasabaya taşınınca çırağını da getirdi.
Gözleriyle âdeta anlaşırlardı. Onlara hayran kalırdım. Babamın dükkânı dayımla yan yana olduğu için her gün görüşüyordum. Dayımın çırağı benden beş yaş büyüktü. Onun sevgisi, saygısı sadece dayıma değil, babama dedeme ve bizlere karşı da hep aynıydı. Bir gün dedim ki:
-Buralardan gitme.
-Askere gidinceye kadar buradayım. Ustamın elini öper, buradan da askere giderim. Asker dönüşü de memlekette dükkânımı açarım.
Dilimin ucuna kadar geldi ama ben sormadan o söyledi:
-Ayağımın sakat olması beni askerlikten alıkoymaz. Bizim memlekette askerlik yapmayana iyi gözle bakmazlar. Bizde eskiden sadece deli olanlar askere gitmezdi. Ben bu sebeple inşallah seneye buradan askere gideceğim.
-İnşallah, Allah gönlüne göre versin...
Gerçekten dayımın çırağı bir yıl sonra bizlerle helalleşip askere gitti. Bize mektupla beraber bir fotoğrafını bile göndermişti. Dayım onunla her zaman gurur duydu. Ara sıra da "Ben bir daha öyle çırak bulamam" derdi...
Askerliği bitirip memleketinde dükkânını açmış, evlenmiş. Durumu da çok iyiymiş. Onun vatana olan, ustasına olan sadakati takdire şayandır. Kimi sapasağlam gençlerin birçok dalavere yaparak askere gitmek istemediği günümüz gençlerine inşallah ibret olur...
Ramazan Günhan-Bursa