"Ben bu çocuğu bırakamam!"

Yeni evli olduğum yıllarda, ilk çocuğuma hamileyken yolda kayınvalidemle birlikte şahit olduğum hatırayı anlatmaya bugün de devam ediyorum...

 

Kayınvalidemin bu kadar merhametsiz oluşuna kahrolduğum bir yana bu çocuğun kurtulmasından başka bir şey düşünemez hâldeydim. Kaynanam bile olsa içimdeki vicdanın sesi her şeyi bastırdı. Haykırırcasına cevap verdim:

 

“Hayır anne! Ben bu çocuğu bırakamam!”

 

Böyle haykırdım ve fokur fokur kaynayan foseptik suyunun iki yanına ayaklarımı açıp aşağı eğildim. Üstüm başım hep batmıştı ama hedefim küçük yavrucaktı. Onun tekrar lağım üzerine çıkmasını bekliyordum...

 

Yavrucağın eli ayağı, bacağı veya kafası... Neresi denk gelirse gelsin, su yüzüne çıktığı anda eğilip tutacaktım... Bu bekleyiş o kadar uzun geliyordu ki bir anlık zaman belki saatlerce beklemeye denkti.

 

Bir yandan da dua ediyordum: “Allah’ım ne olur olur ölmesin...”

 

Elimde olmadan ağlamaya başladım... Çevrede biriken insanlar çocuklar ve özellikle benim kayınvalidem, foseptik çukurunun hemen başında, içeri düşen çocuğun çıkmasını beklerken hıçkıra hıçkıra ağlayışımı şaşkınlıkla ve hayretle seyrediyorlardı...

 

Derken, yüce Allah gözyaşlarımı karşılıksız bırakmamıştı... Baktım minik bir ayak... Hemen bir el çırpmasıyla yakaladım ayağı... Yakalamamla foseptik çukurundan dışarı çekmem bir oldu. Allah’ım yoksa ölmüş müydü? Kirli suların içinden çıkan çocuğu, o hâliyle bağrıma bastığım gibi çukurdan bata çıka yukarıya çıktım.

 

Yukarıda kucağımdaki yavruya baktım... Aman Allah’ım, inanın öyle tatlı bir kız çocuğu ki, lağım suyundan pislenmiş minik suratını öpesim geldi... Örülmüş saçları iki yanına dökülmüş, dört yaşlarındaydı...

 

Hemen yavrunun ayaklarından tutup baş aşağı silkeledim. Çocuğun ağzından oluk oluk pis su boşalıyordu... Yüzü morarmış, gözleri yuvalarından fırlayacak hâle gelmişti. Nefes almaya başladı... Bu arada rast gele etrafıma yalvardım:

 

-Ne olur, şuradan bir araba durdurun da çocuğu hastaneye götürelim...

 

O yıllarda ambulans arama olayları bu kadar kolay değildi... Allah devlete millete zeval vermesin şimdi beş dakikada yanınızda oluyorlar...

 

Kucağımda çocukla etrafımdaki insanlara yalvaran gözle dört dönüyordum. DEVAMI YARIN