"Benim tanımam yeterli"

"Eşimin işsiz olduğunu ve işe girme gibi bir amacının olmadığını öğrendiğimde yıkıldım!.."

Bir arkadaş ortamında tanışmıştık. Kibarlığından etkilenmiştim. Sonraki bir iki gün telefonlaştık, birlikte çıkmalara başladık. Bir arkadaşım olduğu için çok sevinçliydim. Ailem bu sevincimden bile habersizdi. Babam zaten işsizdi. Evden geç vakitte çıkar, iş aramaya (!) gider, gecenin bir vakti gelirdi. Biz de biliyorduk ki kahvede arkadaşlarıyla takılıyordu. Annem uzaktan akrabalarımız sayılan bir kuyumcunun evinin kadrolu temizlikçisiydi. Onun kazancı evimizi geçindiriyordu. Ama kazancı yetmiyordu.

Özel hayatımı açtığımda güzel vaatlerde bulundu. Askerliğini yapmıştı. Henüz bir işi yoktu ama özel bir şirkette teknisyen olarak işe başlayacaktı. Hatta bir gün o şirkete gittik. Orada çalışan bir arkadaşıyla buluştuk. O söylemiş patrona, işe alacaklarmış. Meğer bu arkadaşıyla kurduğu bir planmış. İşe alınma gibi bir durumu yokmuş.

Aşkın gözü kör diyorlar. Onu öylesine sevmiştim ki hatalarını, yanlışlarını görmek istemiyordum. Annem buna karşı çıktı. "Ailesini de kendisini de tanımıyoruz" dedi. "Benim tanımam yeterli değil mi?" dedim. Evleneceğim gence çok güveniyordum.

Annem "bari dünür gelsinler, bir görelim" filan dedi ama çocuk "ben öyle şeylerden hazzetmem" deyince onda bile ısrar etmedim.

Evlenmeye karar vermiştik. Kendi başıma karar verme yaşındaydım. Anneme söyleme gereği bile duymadan o gün evden bir daha dönmemek üzere çıktım. Babam ölmemişti ama hayatımızda hiç olmadı.

O gün akşama doğru annem telefonda nerede olduğumu sorduğunda anneme evlendiğimi ve yeni evimde olduğumu söylediğimde kadıncağız şoke oldu. Kahroldu!.. Hıçkırıkları telefonu kapatırken bile kulaklarımda çınlıyordu.

Evlendirme dairesindeki işlemleri hallettikten sonra gittiğimiz ev, eşimin anne babasıyla kaldığı evdi. Zaten en kısa zamanda işe başlayıp ayrı bir eve taşınacaktık.

Bu arada annem sürekli arıyor, "kızım nasılsın, kızım niye böyle yaptın?" diye iki gözü iki çeşme ağlıyordu. Babamın umurunda bile değildim.

Bir hafta bile dolmadan ümit dolu evliliğim, yerini tedirginliğe ve endişeye bıraktı. Çünkü eşimin işsiz olduğunu ve işe girme gibi bir amacının da olmadığını öğrenmiştim.

Sabah kahvaltısında üzüntülü bir halde "Sen de babam gibi mi olacaksın?" dediğimde yüzüme öyle bir vurdu ki gözlerim karardı. "Bir daha bana böyle davranırsan çok kötü olur" diyerek çıktı gitti. Annesiyle göz göze geldik... Devamı yarın