Bu nasıl vicdansızlıktı!..
17 Ağustos 2014 01:00
"O memur kıza 'bir dakika bekle!' dedi. Evraka gereken imzaları attırıp 'ver ilaçları' dedi..."
Nefes nefese, veznedeki görevli eczacı kadına reçeteyi uzattım. Vezne penceresinin kapağını kapattı ve "Beyefendi, saat doldu, paydos" deyiverdi.
Öğle öncesi onca yoldan geldiğimi bilmiyor muydu bu kadın? Bu nasıl insafsızlıktı? Bu nasıl vicdansızlıktı? Bir dakika içinde ilaçlarımı verse ve vezneyi öyle kapatsa dünyası mı yıkılırdı?
Boyun büküp rica ettim:
"Hanımefendi, lütfen... Bakın ben Sultangazi'de oturuyorum. Yolum çok uzak. Buraya iki defa üç dört vasıta ile gittim geldim. Ne olur, lütfen beni böyle göndermeyin, şu ilaçları verin ne olur?"
Ne kadar rica etsem, ne kadar dil döksem de zerre etkilenmedi. "Yok, veremem" dedi.
O an çıldıracak gibi oldum. Bunca zahmetten sonra ilaçları alamamış olmak beni isyan ettirdi. Artık öfkemi kontrol edemedim. Avazım çıktığı kadar bağırıyordum:
"Bu memleket adam olmaz. Böyle kepazelik olmaz. İnsan değil miyiz biz? Bu ne biçim memurluk? Bu ne biçim görev sorumluluğu!"
Aklıma ne gelirse sıralıyordum. Sesimi duyanlar odalardan fırlayıp koridora çıktı:
İçlerinden biri geldi:
"Beyefendi niye bağırıyorsun? Ortalığı inlettin, nedir derdin?" dedi.
Niye bağırmayayım kardeşim. Sen benim bugün buraya kaç defa nasıl gidip geldiğimi biliyor musun? Yazık değil mi bana, günah değil mi?
Sonra dert yanar gibi kendisine durumu anlattım. Bunun üzerine o memur kıza "bir dakika bekle!" dedi. Elimdeki evrakı aldı. Gereken imzaları attırıp sonra da "şimdi ver beyefendinin ilaçlarını" dedi. Kimdi bilmiyorum ama ilaçlarımı alıp kendisine de teşekkür ederek hastaneden ayrıldım. İlaçları almıştım ama akşam olmuştu. Dolayısıyla hastaneye değil evime gittim. Ertesi gün sabah erkenden giderek doktora ilaçları verdim.
Yani acil denilen ilacı bunca sıkıntı ve bunca feryat figan ile o da ancak bir gün sonra getirebilmiştim. O günler ülkenin hâli böyleydi...
Şimdi 2014 yılındayız... Hastan olduğunda en yakın hastaneye ve en yakın eczaneye yürüyerek gidip ilaçlarını al, yürüyerek evine gel. Bu kadar kolaylık... Aradaki farkı bütün vatandaşlarımızın mukayese etmesini istiyorum: "Acaba bu geçen sürede neler nasıl yapıldı da bugünkü rahatlığa kavuştuk?"
Ziya Ağaç-Sultangazi/İstanbul
Nefes nefese, veznedeki görevli eczacı kadına reçeteyi uzattım. Vezne penceresinin kapağını kapattı ve "Beyefendi, saat doldu, paydos" deyiverdi.
Öğle öncesi onca yoldan geldiğimi bilmiyor muydu bu kadın? Bu nasıl insafsızlıktı? Bu nasıl vicdansızlıktı? Bir dakika içinde ilaçlarımı verse ve vezneyi öyle kapatsa dünyası mı yıkılırdı?
Boyun büküp rica ettim:
"Hanımefendi, lütfen... Bakın ben Sultangazi'de oturuyorum. Yolum çok uzak. Buraya iki defa üç dört vasıta ile gittim geldim. Ne olur, lütfen beni böyle göndermeyin, şu ilaçları verin ne olur?"
Ne kadar rica etsem, ne kadar dil döksem de zerre etkilenmedi. "Yok, veremem" dedi.
O an çıldıracak gibi oldum. Bunca zahmetten sonra ilaçları alamamış olmak beni isyan ettirdi. Artık öfkemi kontrol edemedim. Avazım çıktığı kadar bağırıyordum:
"Bu memleket adam olmaz. Böyle kepazelik olmaz. İnsan değil miyiz biz? Bu ne biçim memurluk? Bu ne biçim görev sorumluluğu!"
Aklıma ne gelirse sıralıyordum. Sesimi duyanlar odalardan fırlayıp koridora çıktı:
İçlerinden biri geldi:
"Beyefendi niye bağırıyorsun? Ortalığı inlettin, nedir derdin?" dedi.
Niye bağırmayayım kardeşim. Sen benim bugün buraya kaç defa nasıl gidip geldiğimi biliyor musun? Yazık değil mi bana, günah değil mi?
Sonra dert yanar gibi kendisine durumu anlattım. Bunun üzerine o memur kıza "bir dakika bekle!" dedi. Elimdeki evrakı aldı. Gereken imzaları attırıp sonra da "şimdi ver beyefendinin ilaçlarını" dedi. Kimdi bilmiyorum ama ilaçlarımı alıp kendisine de teşekkür ederek hastaneden ayrıldım. İlaçları almıştım ama akşam olmuştu. Dolayısıyla hastaneye değil evime gittim. Ertesi gün sabah erkenden giderek doktora ilaçları verdim.
Yani acil denilen ilacı bunca sıkıntı ve bunca feryat figan ile o da ancak bir gün sonra getirebilmiştim. O günler ülkenin hâli böyleydi...
Şimdi 2014 yılındayız... Hastan olduğunda en yakın hastaneye ve en yakın eczaneye yürüyerek gidip ilaçlarını al, yürüyerek evine gel. Bu kadar kolaylık... Aradaki farkı bütün vatandaşlarımızın mukayese etmesini istiyorum: "Acaba bu geçen sürede neler nasıl yapıldı da bugünkü rahatlığa kavuştuk?"
Ziya Ağaç-Sultangazi/İstanbul