"Bugün niyetli misin?"

"Yahu biz nereye geldik? Buralara ramazan gelmemiş mi?" diye dinî hassasiyetimiz sebebiyle üzülmüştük.

Bir de bize şu soruyu sormuyorlar mıydı?"

"Bugün niyetli misin?"

"Kardeşim ramazan ayında bir Müslümana bu soru sorulur mu? Elbette niyetliyim" diye sitemkâr cevap veriyorduk.

16 yıl oldu, hâlâ bu soruya alışamadım. Sanki hakaret ediliyormuş gibi bir hisse kapılıyorum.

Birkaç yıldır Ramazan-ı şerif yaza denk geldiği için durum daha da vahim. Ben vatandaşın bu hâline alışmaya çalışırken bir de ne göreyim!

Geçen ramazan, çalıştığım dükkânın karşısındaki tarihî bir camiden, öğleye doğru yaklaşık 20 çocuk, yan taraftaki dondurmacının önünde sıraya girdiler. Birazdan imam geldi hepsine birer dondurma ısmarladı.

Çocuklardan birkaç tanesi çalıştığım dükkâna geldiler. Yaşlarını sordum 11 ila 14 arasında değişiyor.

"Hoca size neden dondurma ısmarladı?" dediğimde, "Biz Kur'an dersimize güzel çalışırsak dondurma ısmarlayıp bizi ödüllendireceğini söylemişti, şimdi ödül olarak ısmarladı" dedi.

20 kadar çocuk ellerinde dondurma ile tekrar camiye gittiler. Bir yandan Ramazan-ı şerif ayındayız, diğer yanda din adamı çocuklara Kur'an öğretebilmek için dondurma ısmarlamaya kendini mecbur hissediyor.

Allah'ım dinimiz ne kadar garip kaldı böyle? Hep inancımızdan mı taviz vereceğiz? Hep biz mi sevimli gözükmek zorunda olacağız?

Bir de 17 yaşına kadar yaşadığım Erzurum'un ramazanlarından bahsedeyim mi?

Bizim köyümüzde 9-10 yaşın üstünde oruç yiyeni zaten göremezdiniz. Ama 4-5 yaşlarındaki çocuklar da annesinin evde yemesi için eline tutuşturduğu ekmekle dışarı çıkarsa, yaşı ilerlemiş olan köylüler tarafından çocuğun anası ve babası kınanırdı.

1994 yılında ortaokulu Erzurum merkezde okuyordum. Arkadaşlarla "şehrin dışındaki otobüs terminalinde yolcular oruç yiyormuş, acaba nasıl oruç yiyorlar?" diye merak edip terminale gidip oruç yiyenleri seyretmiştik...

Nereden nereye, Allahü teâlâ sonumuzu hayretsin. Ehl-i sünnet âlimlerinin yolundan ayırmasın.