Cezaevinden gelen mektup

Hep annemin, babamın yanımda olmasını hayal ederdim. Beni askere uğurlamalarını, yemin töreninde yanımda olmalarını... O bahriyeli elbiselerimle beni görmelerini... Babam ile iş ortaklığı kurmayı, onunla arkadaş gibi olmayı hayal ederdim. Beni okutup elimde diplomam ile görmelerini... En çok da anne babamın, sevdiğim kızı istemeye gitmelerini... Evlendiğimi görmelerini, torunlarını kucaklarına almalarını hayal ederdim. Derdimi onlarla paylaşmayı arzu ederdim... Bunların hiçbiri gerçekleşmedi... Çünkü benim annem babam yok. Onlar benim hayalimdi... Ama annem babam olaydı belki de ben cezaevinde olmazdım. Eşim çocuklarım öksüz kalmazdı. Ben topluma faydalı insan olurdum. Gasp, hırsızlık suçu işlemezdim. Elimden tutarlar, destek olurlardı. Hiç olmazsa nasihatte bulunurlardı. Hep yanımda olurlardı. Beş kardeştik biz. İki kız üç oğlan. Bir de ninem var. Kardeşlerimle ninemin yanında büyüdük. İki kız kardeşim kaçarak evlendiler. Ben okumadım. Daha doğrusu okutanım olmadı. Büyüdüğümde mahalleden tanıdığım komşu kızı ile evlendim. Ben okumadım cahildim. Hiçbir şey bilmiyordum. Seyyar satıcılık yaparak aileme bakıyordum. Bir yandan da çocuklarımın geleceği için kendime sigortalı, maaşlı, garantili bir iş arıyordum. Hayallerim vardı. Benim annem babam olmamıştı ama ben çocuklarıma baba olmalıydım. Okumamıştım ama çocuklarım okuyup birer iş sahibi insan olmalılardı. Devletine milletine faydalı insan olmalılardı. Biz de anne baba olarak her zaman her yerde yanlarında olacaktık. Ama benim devamlı bir işim yoktu. Tek hayalim devamlı bir iş sahibi olmaktı. Lakin iş için gittiğim her yer yüzüme kapanıyordu. Ailemi seyyar satıcılık yaparak geçindiriyor, kızlarımı okutuyor evin tüm ihtiyaçlarını elimden geldiğince karşılıyordum. Benim istediğim çocuklarıma sadece güzel bir hayat sunabilmekti. Zaman böyle akıp giderken eşim üçüncü çocuğumuza hamile kaldı. Masraf biraz daha fazlalaşmıştı. Evde bir tek ben çalışıyordum. İki ağabeyim evden çekip gitmişti. Ninem, çocuklarım ve eşim evde kalıyordu. Ne iş olsa yapıyordum. Çok çalışıyordum. Eşim bir erkek çocuk dünyaya getirmişti. Çok mutluydum. Belediye Hastanesinde doğum yaptı. Ama bebeğim ayağından özürlüydü. Ameliyat olması gerekiyordu. Doktorlar bize ameliyatın bir yaşına geldiğinde ancak olabileceğini söylediler. Ben zaten işsizim. Eşim çalışmıyor. Ninem hasta... Çok çaresiz kaldım. Doktorlar ise ameliyat olmazsa sakat kalacağını söylüyordu... (Devamı yarın)