Dışarıda melek evde şeytan!..

Küçük yaşta yetim kalmışım. Çocukluğum yetimhanede geçmedi ama çok sefillik çektim. On beş yaşımda, yaşımı büyütüp evlendirdiler. Hiç olmazsa evin ocağın olur dediler. Sahipsiz olana kim sahip çıkar ki? Benim gibi kimsesi olmayanla aklı başında kim evlenir ki? Ben evlenip belki mutlu olurum, yaşayamadığım hayallerime kavuşurum diye ümit ediyordum. O şansımı da evlendiğimde kaybettim. Evlendiğim adam iki kişilikli biri... Dışarıda âdeta melek evde ise şeytan gibi!.. Artık gülmeyi unuttum. Çevremde mutlu olan kimselere imreniyorum. Önümüzdeki günler ne getirir bilemem. Bir gün gazetelere yine koca şiddeti diyerek benim de ölüm haberim çıkar mı bilmiyorum!.. Kimim kimsem yok ki dert yanayım. Çare isteyeyim. Onun için bayram seyran fark etmiyor. En ufak bir öfkede el havada... Pata küte vuruyor. Nereye kime denk gelirse? Adam sevmeyi bilmiyor. Öyle yetişmemiş... Erkek olmayı, çocuğunu ve eşini dövmekte zanneden bir ruh hastası... Dışarıdan birsiyle karşılaştığında nasıl da kibar davranıyor. Görseniz dersiniz ki "Bu adam dünyanın en kibar insanı. En iyi erkeği... Ağzı var dili yok biridir..." Ama o kapıdan içeri girdiğinde sanki bambaşka biri oluyor. O güler yüzlü adam gidiyor, başımıza gardiyan olup çıkıyor. Yine bir gün hiç olmadık bir sebeple açtı ağzını yumdu gözünü... Ne hakaretler ne küfürler... Onun söylediklerini yazmaya utanıyorum... Çaresizlikten televizyonu açtım. Konu dağılır belki diye. Bu kez: "Demek beni dinlemeyeceksin ha!" diyerek sigortayı indirip evin elektriğini kesti. Karanlıkta bas bas bağırıyor. Kızım gece yarısına doğru yalvardı: "Baba yeter artık. Dinlenmek istiyorum..." Vay sen misin bunu söyleyen. Kızı aldı eline gelişigüzel vuruyor. Araya girip çocuğun odaya kaçması ve kapıyı içeriden kilitleyip kurtulmasını tembih ettim. Bu kez bana başladı tekme tokat girişmeye... Başıma gözüme sırtıma nereye gelirse... Kapının önünde dayaktan bayılana kadar vurdu vurdu vurdu... Kızım içeride kuşlar gibi çığırıyor. Ben sofada acıyla inliyor "Allahtan kork, yeter" diyorum... Artık bayılmışım... Öldü zannedip bırakmış. Çekip gitmiş... Yıllardır böyleyim... Hemen her günüm böyle. Çocuğum için katlanıyorum. Katlanmaya da devam edeceğim... Ama şu şiddet haberleri çıktıkça inanın korkmaya başladım. Ya bir gün o da etkilenip aynını yapmaya, beni öldürmeye kalkarsa... İşte bütün korkum o... Kendimden değil, ben ölürsem öksüz kalan çocuğumun sonu da benim gibi olursa diye korkum... Rumuz: Aysel-Gölcük Yazışma adresi: Türkiye Gazetesi İhlas Medya Plaza 29 Ekim Caddesi, 34197 Yenibosna/İstanbul Faks: (0212) 454 31 00