“Evine bir gazete bile alamıyor” demesinler!

“Kim ne yaparsa yapsın annemin en büyük destekçisi annesiydi yani biricik anneannem...”

 

 

 

Allahü teâlâ her şeyi zamanı gelince veriyor fakat sabırsız olduğumuzdan ve görüşümüzün kısalığından bunu göremeyip anlayamıyoruz... 78’liyim, ailemiz kurulurken annem ve babam kaçarak evlenmiş, iki farklı kültür... İki farklı sosyolojik yapı... İki farklı ekonomik yapı… Annemin ailesinin standartları yüksek…

 

Babamla evliliğinin ilk yılları… Annemin hayatı gözünden perde kalkana kadar aynı hayat sanki… Onun için bir şey fark etmiyor... Fakat ben doğduğumda ve 1,5 sene sonra kardeşim geldiğinde annem yavaş yavaş eski standartlarını özlüyor, bizim geleceğimiz gözünün önünden geçiyor… Geri dönüşü olmayan bir yol bu yol, çünkü sadece para değil maneviyat da düşük… Evet sahiplenme ve helalinden kazanma var ama babamın manevi değerleri öğrenmesi gereken bir ailesi olmamış… Namus, helalinden kazanma, evine sahip çıkma hasletleri, annemin maneviyatına karışmama gibi durumlar artıları… Bizim gördüğümüz o kadar... Üstelik annemin ailesi ve sülalesi denk geldikleri her yerde ezme aşağılama kafasını kaldırmasına-kalkınmasına izin vermemeye ant içmiş... Peki aile kurulmuş ama bu çocuklar bu çocukların öz benliği, vatana millete devlete fayda sağlayacak kalkındıracak vizyonu onlara kim verecek?

 

İşte burada devreye Türkiye gazetesi giriyor… Sürekli horlandığı baba evine ve eşinin uzak kalmak için kıyıda köşede işçi olarak çalıştığı yerlerde Türkiye gazetesi denk geliyor. Annem de baba evinden bu gazeteyi temin etme arzusunda olunca “oradan temin etmesin ben temin edeyim ben ihtiyacını karşılayayım, ‘bak evine bir gazete bile alamıyor’ demesinler” diye düşünüyor babam. Bu duyguyla biraz da inadına, bu gazeteyi okuyan esnaflarla anlaşıyor. Onlar gazetelerini evlerine götürmüyorlar. Babam da onların camlarını silerek, bulduğu başka gazetelerle onları takas ederek bu gazetenin hem çöpe gitmesini önlüyor hem de annemin arzusunu yerine getiriyor eve gazete getirmeyi başarıyor...

 

Kim ne yaparsa yapsın annemin en büyük destekçisi annesiydi yani anneannem… Biz onun yanında insan olduğumuzu anlardık. Evine bizi gizlice sokar yüksek standartlarda yiyecekler yedirir bizim giyimimizle kuşamımızla ilgilenir bu harcamaları hep dedemin kendisine verdiği harçlıklardan karşılardı... Ama dedem ola ki eve erken gelirse… Sanki depremde insanların kaçtığı gibi evlerinden kaçardık. DEVAMI YARIN