Gülüşün son gülüş müydü?..

"Nereden bilecektik o gelişin son geliş olacağını... O gülüşün son gülüş olacağını... O öpüşün son öpüş olacağını!.."

Allah'ın rahmeti ve bereketi üzerinize olsun... Size yaşanmış bir hatıramı anlatmak istiyorum ben de...

Yıl 1986-87... Dayım, canım dayım; kocaman ela gözleri, bir seksenlik boyuyla yakışıklı dayım... Öyle ki kahkahalarıyla mahalleyi çınlatan, iyilik timsali yiğit dayım... Yüreğinde hiç kin nefret bilmeyen, herkese yardıma koşan merhametli dayım...

Biz üç kardeşiz... Bir de dayım vardı... Çocukluğumuzda su savaşları yapardık... Karpuz savaşları yapardık... Gezer eğlenirdik... Tabii ben küçüktüm ama beni de yaşıtları gibi yanlarından ayırmazlardı...

Dayımın askerlik çağı gelmişti... Benim dayım asker olmuştu... Bakmalara doyamadığımız dayım Ağrı'nın Doğubayazıt'ına gitmişti... Gitmişti ama sanki yüreğimizi de götürmüştü ardı sıra...

Artık günler geçmiyor, hasretlik bitmiyordu...  O yıllarda askerlik 18 aydı. Üç ay dolmuş, dayım dağıtıma gelmişti...

O sabah erkenden kapı çalındı... Kapıyı açtığımda karşımda asker dayımı gördüm. Nasıl sevindim anlatamam. Boynuna sarıldım "dayım!" diye... O bana "sus!" işareti yaptı... Annem henüz kalkmamıştı... Doğru yanına vardı... Annem ellerini buz gibi tutarken uyku sersemliği ağabeyim sanmıştı... Dayım annemin boynuna sarıldığında baktı ki kardeşi... Aman Allah'ım evde bir çığlık koptu sevinçten... Bayram gibi olmuştu bir anda odamız... Birbirimize sarılmalara, birbirimizi kucaklayıp öpmelere doyamadık... Dayım... Biricik dayım... Güzel dayım... Sürmeli gözlü dayım... Nereden bilecektik o gelişin son geliş olacağını... O gülüşün son gülüş olacağını... O öpüşün son öpüş olacağını!..

Mutluluk dolu günler çabucak bitivermişti... O on gün ne de çabuk bitivermişti... Anlamamıştık iznin ne zaman başlayıp ne zaman bittiğini... Dayım tekrar birliğine dönecekti... Ben de o gün okuluma gidecektim...

Okul saatim gelmişti... Birlikte yol ayrımına kadar yürüdük... Sarıldım dayıma sıkı sıkı... O da kendini zor tutuyordu ağlamamak için... Ben okuluma o birliğine yöneldiğinde arkamdan öyle bir bakışı vardı ki bir daha dönmeyecek, bir daha görmeyecek gibi... Ben sesli ağlıyordum ama o gizli ağlıyordu... Ve vatan görevi diyerek, tüm sevdiklerine veda ederek bir kuş olup uçtu gitti dayım... Birliğine teslim olmuştu... Artık yeniden kavuşacağımız günü bekliyorduk... Günler bir türlü geçmiyordu... On gün çabucak geçmişti ama o askerde iken her gece kâbus, her gün yüreğimiz ağzımızda idi... DEVAMI YARIN