Hasta bakıcı Hasan'ın rüyası

"Hasta bakıcı merdivenlerden yukarı çıkıyor, uykulu halde benim de duyabileceğim bir şekilde kendi kendine söyleniyordu..."

Yıl 1970... Tam 44 sene önce yaşadım ama aradan bunca sene geçmesine rağmen hatırladıkça daha dün gibi duygulanıyorum.
Eniştem Samsun'un Bafra ilçesinin bir köyünde öğretmendi. Bir bebek bekliyorlardı. Kız kardeşimin doğumu yakındı. Mart ayının başlarında Bafra'dan ikamet etmekte olduğumuz Sinop'un Boyabat ilçesine gelmişlerdi. Geldiğinden bir hafta sonrası kardeşimde bir tuhaflık olduğunu fark ettik. Kardeşim durduğu yerde bazen donuklaşıyor, çevreyle ilgisi kalmıyor etrafa bön bön bakıyor, ne yaptığını bilmiyordu. Ama bu hâlinin sebebini ne o ne biz biliyorduk.
Sevincimiz yerini endişeye bıraktı. Günler günleri kovaladı ve nihayet anlayamadığımız bu hâllerin artması sebebiyle devlet hastanesi doğum servisine yatırdık.
Diğer kız kardeşim refakatçisi oldu. Kardeşimin arada bir ağzı bir tarafa eğiliyor ve ağzından köpükler gelerek yere yığılıp kalıyordu. Ailece hem üzgün hem şaşkın hem endişeliydik.
Nisan ayının 19. günü saat 11.00'e geliyordu. Hastanenin batıya bakan penceresinin kenarında, kardeşimin kurtulup kurtulamayacağını düşünüyordum dalgın dalgın. Bu arada Sevgili Peygamberimiz, sahabe-i kiram efendilerimiz, silsile-i aliye büyükleri ve evliyanın ruhlarına on bir ihlas ve bir Fatiha okuyup bağışladım. Rabbimden onların hatırına yardım diledim. "Rabbim hakkımızda hayırlısını ver" diye yalvardım.
Ne kadar zaman geçti bilemiyorum. Hastanede merdivenlerinde hasta bakıcı Hasan Kerim isimli personelle -ki ismini bile hâlâ unutmam- karşılaşmıştım. O da merdivenlerden yukarı çıkıyordu. Uykulu bir hâli vardı. Benim duyabileceğim bir şekilde başını sağa sola sallayıp kendi kendine söyleniyordu:
"Allah Allah, uzanmış yatıyordum. Rüyamda bana 'doğum yapacak olan hasta kurtulacak!' dediler. Bu hasta da kim ola ki?.."
Onun bu kendi kendine konuşmasını duyunca şaşırdım doğrusu. Ama benim için söylenmiş bir mesaj olarak kabul edip Rabbime şükrettim. Gözlerim doldu geldi.
O gün öğleden sonra kız kardeşim, bir kız çocuğu dünyaya getirmiş ama doğumun hemen ardından da komaya girmişti. Dâhiliye doktoru geldi ve o yılların imkânlarında tıbbi müdahaleyi yaptı ama çok ümitsizdi:
-İsterseniz hastanızı evinize götürün. Yapabilecek başka bir şeyimiz kalmadı... Devamı yarın