"Haydi gel barışalım anne"

"Bugün sana nasıl haksızlık ettiğimi yeni anladım... Çünkü sen bensiz hiçbir gün geçirmiyorsun... Ben ise bugün dışında her gün sensizim anne!.."
Minicik bir bebektim gözlerimi açtığımda... Benimle sabahlayıp geceleri uyumadın anneciğim... Emzirdiğin yetmezmiş gibi sıcacık taptaze mamalarla besledin. Altımı bezlerken pamucuk ayaklarımdan, yumucuk gözlerimden öpüp kokladın. Yorgun gözlerinle gülücüklerime ortak oldun. Ateşlendiğimde başucumda titredin.
Emeklerken gözlerin, tay tay dururken ellerin benimleydi... Yürürken düşersem diye yüreğin çarpardı. En sevdiğim yemekleri yaptın, en sevdiğim masalları anlattın. Sabahları benden önce kalktın. Okula yollarken öpüp kokladın okul dönüşü hep bıraktığın yerde bekledin.
Benim için lunaparklarda gezdin. Benim için başın döndüğü halde dönme dolaplara bindin...
Ama anne okulla birlikte yeni bir hayata yeni arkadaşlara alıştım. Hayatıma senden başka çizgi filmler, internette çocuk oyunları tablet bilgisayarlar girdi anne.
Sen bana yemek hazırlarken ben sensizliği yaşamaya başladım evde... Her cümlemin başı "anne", sonu "anne" biterken şimdi "tamam anne", "yeter anne", "sus anne!" demelere başladım...
Büyüyüp serpildikçe seninle olmaktan çok sensizliğe yöneldim. Çünkü sen benim heyecanlarımı kesiyordun artık anne!
Ben, yapmak için can atarken, sen "aman yapma", ben gitmek için yerimde duramazken sen "sakın gitme", ben konuşmak için bahane ararken sen "kesinlikle konuşma" diye sürekli uyardın.
Evet anne... Kalbimi kırıyordun... Beni anlamıyordun!
Ve sen... Benim hayatımı senin gibi yaşamamı istiyordun. Benim zevklerim, benim heyecanlarım, benim arkadaşlarım sana uymuyordu anne...
Bilmiyordum arkamdan gözyaşı döktüğünü... Ama ben sana gözükmemeye, seninle görüşmemeye çabalıyordum artık...
Niye mi anne? Çünkü beni anlamayan "anlayışsız biri"ydin artık.
Bilmiyordum senden kaçtığımı zannederken, senin avuçlarından kopartıldığımı anne... Beni senden çaldıklarını bilmiyordum... Ah aptal kafam... Ben kendimi yaşarken bir de annem olduğunu unutmuştum. "Beni anlamasa da, ben kendimi anlatamasam da o benim annem ya" demeyi unutmuştum.
Şimdi, aynı evde olsak bile sen ayrı odada, ben ayrı odadayım... Birbirimizden habersiz yalnızlığın mahkûmuyuz...
Bugün sana haksızlık ettiğimi yeni anladım inan. Sen bensiz hiçbir gün geçirmiyorsun, ben ise bugün dışında her gün sensizim anne... Tamam üzdüm seni...
Söz bir daha üzmeyeceğim... Unutalım eski didişmelerimizi... Haydi, gel barışalım anne! Aç kollarını ne olur... Kucağına geri dönmek, senin olmak istiyorum anne!