“Hiç mi vicdan yok sizde!”

Çocukluğumu anlatsam hayatım roman olur gerçekten... Ben de yetiştirme yurduna atılıp orada yetim büyümüş bir kişi olarak hayatın çok acısını sinesine çekmiş binlerce kişiden biriyim...

 

Ben kendi hayatımı anlatmak istemiyorum... Hani diyorlar ya insanlık ölmüş? Aslında bu duygusu bugünün değil yıllar öncenin bir duygusuymuş... Size yıllar önce yaşadığım tüylerimi ürperten ve insanların acımasızlığını yansıtan bir hatıramı yazmak istiyorum...

 

Yeni evlendiğim zamanlardı. Kayınvalidemle birlikte teyzemize el öpmeye gitmiştik. Akşam üzeri saat dört sularında evimize dönüyorduk. Hâmile olduğum için yavaş gidiyorduk. O sırada yüz metre kadar ileride bir kalabalık gördük.

 

Birden içime sıkıntı geldi. Dehşete kapıldım sanki. Bir merak sardı beni... “Anne orada ne oluyor bir bakalım” dedim ama kayınvalidem “aman sana ne” cevabını verdi. Duramadım. Kalbim sanki yerinden fırlayacak gibiydi. Biraz daha hızlı gidip bir an önce, o yere ulaşmak için kayınvalidemi çekip çekiştirmeye başladım. Kızacak diye de korkuyordum. Yaklaştıkça dizlerimin bağı çözülüyordu...

 

O yere geldiğimizde, açılmış bir çukurda, patlayan lağım suyunun fokur fokur kaynadığını ve içinde bir çocuğun dalıp dalıp çıktığını hayret ve dehşetle gördüm...

 

Birden gözüm karardı. Ne olursa olsun, annem değil kim kızarsa kızsın umurumda değildi artık. Kayınvalideme “Anne sen şu çantamı tut!” deyip fırladım ileri. Hemen kollarımı sıvadım. Çukurun etrafı toprak yığınıyla doluydu. Etrafta çocuklar çok ama birkaç büyük var. Herkes bir kenarda seyrediyor da kimse “şu çocuğu kurtarayım” demiyordu. Sinirimden kendime hâkim olamayıp bağırdım:

 

“Yazıklar olsun!.. Bu sizin çocuğunuz da olabilirdi. Hiç mi vicdanınız yok!..”

 

Bu sırada annem yetişti: “Gülten, ne yapıyorsun üstün başın mahvolacak” diyordu...

 

“Anne ne diyorsun sen? Baksana, bir çocuk düşmüş” diye cevap verince annem de “sana ne, annesi babası gelip kurtarsın” demez mi? Kahroldum... Demek vicdan ve acıma hissi denen bir duygu kimsede kalmamıştı... Ben de ilgilenmezsem bu çocuk göz göre göre ölecek miydi? Bu nasıl annelik duygusuydu? Bu nasıl insanlıktı? Hiçbir şeyi düşünecek vaktim yoktu...