İkinci annem Durdiye Teyze

Üç gün önce ikinci annemi kaybettim. Ben bir kez daha annesiz kaldım. Öz annemi kaybetmiş kadar yıkıldım. 1984 yılında Bursa ili İnegöl ilçesi Cerrah kasabasında sağlık ocağını açıp görevime başlayınca en yakın komşumuz olmuşlardı. Onlar bizim Zeynel Abidin ağabeyimiz ve Durdiye Teyzemizdi. Komşuluktan öte ne bir yakınlığımız ne bir akrabalık bağımız vardı kendileriyle. Ama zamanla onlar bizim anne babamız, çocuklarımızın da büyük babası büyük annesi oldular. Onların uzun evlilik hayatlarında hiç çocukları olmamıştı. Ama onlar bunu hayattan bıkacak kadar dert etmemiş uzun yıllar mutlu bir hayat yaşamışlardı.

Mahallede ve çevresindeki insanlarla komşuluk ilişkileri çok güzeldi. Abidin Ağabey herkesi çok sever, kimi görse güler yüz gösterir hâl hatır sorardı. Büyükle büyük küçükle küçük olurdu. Durdiye Teyze de komşularıyla çok güzel geçinirdi. Hiç kimseyle en küçük bir geçimsizliği dargınlığı olmamıştı. O zaten mahallede herkesin sevgilisi bazımızın Durdiye Teyzesi, bazımızın "şişman teyze"si, çocuklarımızın da "büyük anne"si olmuştu.

Biz zamanla onlarla komşuluk bağı dışında sevgi hürmet ve samimiyet bağı oluştu. Bu bağ, hiçbir menfaate dayanmıyordu. Çocuklarımızı öz evlatları gibi sevmiş bağrına basmışlardı. Eşimle benim gençliğimizin en güzel 12 yılı o kasabada geçmiş, çocuklarımızı orada büyütmüştük. Kaldığımız evin önünden bir kanal akar oğlum oyun oynarken üstünü başını kirletince temizlik düşkünü eşimden korktuğu için akşama eve gelemez onlara gider sığınırdı. Eşim 6 aylık bir kurs için Bursa’ya gidince çocuklarla çok zor durumda kalınca Durdiye Teyzem bana moral vermiş en az bir anne babanın yapacağı kadar çocuklarımıza sahip çıkmıştı.

Evin bir anahtarını almış ben işe gidince oğlumu hazırlayıp okula göndermiş, küçük kızımı yanına alıp akşama sobayı yakıp, yemeği yapıp her şeyi hazır bulacağım hâle getirmişti...

Değil bir komşu çok anne babanın yapmayacağı kadar bize ve çocuklarımıza emekleri olmuştu. Orada kaldığımız 12 yıl boyunca onlarla en ufak bir kırgınlığımız olmamış birbirimize daha çok bağlanmıştık...

Oradan ayrılıp Balıkesir’e gelince onlar bizi biz onları hiç ihmal etmemiş kandillerde, bayramlarda hep arar fırsat bulunca yanlarına gider, uzun süre beraber kalırdık... DEVAMI YARIN