İnsan evde değil, yürekte barınır

"Biz ne yaptık ki oğul, siz çalışıp okudunuz, yine de memnun edebildiysek ne mutlu" dedi.

Öğretmen olarak görev yaptığım kasabada karşılaştığım Arif Amca ile sohbet ederken, dedemden söz ediyordum:
"Dedemle ayrı evde kalıyorduk ama onu sık sık ziyarete geliyorduk. Bu ziyaretlerde dedemin evinde kalan bu ağabeylere de uğrardık. Çok zor şartlarda hayatlarını sürdürüyorlardı. Genellikle köyden getirdikleri ekmeklerini ve annelerinin onlara yapıverdikleri bulgur, makarna, ya da salçaya biraz yağ, biraz da su koyup içine ekmek doğrar yerlerdi.
Dedemin bu çocuklara desteği vardı. Ekmekleri bittiğinde hiç çekinmeden, dedemin ekmek dolabından ekmek alabiliyorlar, dedemin tarlasından ürettiği ürünlerden rahatlıkla yiyebiliyorlardı. Ama yine de hayatları çok zordu. Genellikle bunların velileri de babam oluyordu. Resmî işlerini babam halletmeye çalışıyordu... Dedemin bu ilkel pansiyonunda okuyan çocukların hepsi de ortaokulu bitirmiş, daha sonra da liseyi ve meslek liselerini bitirenler olmuştu. Hatta bunlardan üniversiteyi bitirenler bile vardı...
Aradan en az otuz yıl geçmişti. Son yıllarda dedemin evine sık sık ziyaretçiler gelip gidiyordu. Bunlardan bir tanesi geldiğinde ben de dedemdeydim. Ziyaretçi elleri dolu olarak gelmişti. Hürmetle dedemin elini öptü, sohbet ettiler. Gelen ağabey beni de tanımıştı. Hatta benim öğretmen olduğuma çok sevinmişti. O da bir ilimizde devlet memurluğu yapıyordu. Neredeyse emekliliği gelmişti. Ailesini ziyaret için geldiğinde dedeme de uğrayıp helallik almak istiyordu. Dedemin elini öpüp helalleşirken söyledikleri çok anlamlıydı:
-Hacı Dede, hakkını helal et, sen gönlü de evi de geniş bir adamsın. Hiç kimsenin bize sahip çıkmadığı zaman sen sahip çıktın. Bu evin olmasıydı bizler ortaokulu okuyamayacaktık. Eğer şimdi rahat bir hayat yaşıyorsak çoluk çocuğumuzu okutabiliyorsak senin bize sağladığın bu imkânlardan dolayıdır. Sana ne kadar teşekkür etsek azdır. Sen bize yardımcı oldun, Allah da sana hem dünyada hem de ahrette yardım etsin, dedi.
Dedem:
-Biz ne yaptık ki oğul, siz çalıştınız siz okudunuz, yine de memnun edebildiysek ne mutlu bize, dedi.
Şimdi düşünüyorum da acaba biz dedemin yaptığını yapabilir miyiz? Her birimizin kocaman kocaman evlerine kaç muhtaç öğrenci sığıyor. Ya da sığınabiliyor. Hepimizin bir düşünmemiz gerekir.
Arif Amca:
"Hocam dedi. Senin dediğin yürek meselesi... İnsan evde değil, yürekte barınır..."
Ramazan Günhan-Bursa