Kimsesizlik alnımızda kara bir leke!

"Burada olan çocukların ana babası olsa bile, artık ana babaları yanlarında değildir. Onları terk etmiştir."

Bizlere daha başka şeyler de söyleyenler oluyordu ama en masum söylemleri sizinle paylaşayım. Kimsesiz çocuk... Yetiştirme yurdu çocuğu... Anası babası olmayan çocuklar...

Yine cevabını bulamadığımız bir sorun daha yaşıyorduk ben ve benim gibi olanlar... O da şu:

Neden okula gittiğimizde insanlar diğer çocuklara normal bakarken bize tuhaf bakıyordu?

Yetiştirme yurdundan geliyor isek biz çocuk değil miydik?

Ya da biz mi istedik böyle bir konumda olmayı? Seçme hakkımız olsaydı ister miydik böyle bir hayatı?

Peki hiçbir suçumuz olmadığı halde anaların ve babaların hatalarını da toplayıp minicik bedenlerimize yüklerken utanmıyor muydu vicdanlar?

Ya da onlar da mı düşünemiyordu? Öylesine mi söylüyorlardı "kimsesiz" derken...

Ya da öfke anında Mehmet'e en yakın arkadaşının söylediği gibi bu toplum da şuuraltı ön yargısını Faruk Nafiz Çamlıbel'in mısralara döktüğü bir şiirindeki gibi mi değerlendiriyordu?

Hayır... Yüz bin defa hayır...

Yetiştirme yurduna gelen veya bırakılan çocuklar için asla böyle bir algı kabul edilemez...

İstatistik yapılmış mıdır bilmiyorum ama yapılsa bile gayrimeşru dünyaya gelmiş bedbahtların sayısı çok fazla değildir.

Peki bu duygu niye toplumun şuuraltında hep taptaze durur?

Çünkü burada olan çocukların ana babası olsa bile, artık ana babaları yanlarında değildir. Onları terk etmiştir.

Terk edilen niçin terk ediyor? Birçok sebep sayabilirsiniz... Ama her bir sebebin hemen yanı başında kaya gibi durur merhametsizlik...

Annesi babası merhamet etmiyor olunca o çocuğa toplumun merhameti olur mu? Ya da ne kadar olur?

Düz mantık bakar bize gözler... Anası babası yok... Öyleyse... En masum ifade: "Kimsesiz çocuk"

Bu bile bizlere acımayla birlikte bakışlardaki tedirginliği tetiklemeye yeter.

Ziyaretimize gelenler severken, yardım getirenler yüzümüze gülümserken, okulda arkadaşımız ismimizi söylerken aynı tedirginliği bakışlarında hissederiz...

Kimsesizliğimiz alnımızda çıkmayan kara bir lekedir...

Oysa bizim de bir annemiz olsaydı... Bir kerecik saçlarımı okşasaydı. Dünyaları verirdim annem... Ben seni bulsam var ya... İntikam almam... Hiçbir şey sormam... Sarılır öperim ellerinden... Yanaklarından annem... Ama herkesin annesi var... Sen yoksun işte... Yoksun sen... Ne bir kez görmeye geliyorsun beni? Ne kim senin nerede olduğunu biliyor?

           Davut Ş.-İstanbul