“Müjdemi isterim Perûze!..”

Yıllar önce, Seydişehir’e ablamı ziyarete gidişimle ilgili duygularımı anlatmaya bugün de devam ediyorum.

 

Ablamın yapısı narindi çünkü... Dağ bayır aşmaya zor işlere uygun değildi yaratılışı. Oya, dantel, nakış, dikiş, yemek gibi işleri seviyordu daha çok. Bu yüzden, Seydişehir’den bir dünür gelince, hasret çekme pahasına, sırf kızlarının rahatını düşünerek istemeye istemeye ‘evet’ demiş annem, babam. Ve tabii ablamın da rızasını alarak…

 

Bizim yörelerde anne, baba evlenme konusunda çocukları “hayır” demişlerse zorlamazlar kesinlikle. O nedenle boşanma da fazla olmaz bizim oralarda, kavga gürültü de…

 

Dalıp gitmiştim de ben düşüncelere, bakkal İsmail Amca’nın “Oo… Hoş geldin Eğitmen Bey!” demesiyle kapıya yöneldim.

 

“Hoş bulduk, İsmail Efendi” dedi sevecen bir ses.

 

“Gel bak, gel; kimi getirdim sana. Tanıyabilecek misin?”

 

Eğitmen Bey, dikkatli baktı ama ilk kez görüyordu.

 

“Kusura bakmasın delikanlı, tanıyamadım” dedi.

 

“Gelininiz Perûze Hanım’ın kardeşi, Hüseyin…”

 

“Ya! Hoş geldin delikanlı” deyip tokalaşmak için uzattığı elini eğilip öpüverdim.

 

“El öpenlerin çok olsun. Ne iyi etmişsin! Ne zaman geldin? Ablan yolunu gözleyip duruyordu zaten. Çok sevinecek” dedi. Biraz acelece çay, şeker gibi bir şeyler alıp parasını ödedikten sonra, teşekkür ederek ayrıldık.

 

“Yaklaşık bir saat çeker köyümüz yürüyerek. Yorulur musun?” diye sordu.

 

“Bir saat nedir ki eğitmenim! Dört saat bile yürürüm ben yorulmadan.”

“Memnun oldum işte şimdi bunu duymakla. Bak, şu karşıda görünen, bizim köy Muradiye…”

 

Konuşa konuşa dere tepe aşmadan, yokuş iniş çıkmadan vardık köye. Köyün merkezindeydi “Eğitmen Bey”in evi.

 

“Hediye! Perûze! Biz geldik” diye yüksek sesle ünleyip bir süre bekledikten sonra açtı kapıyı.

 

Üst kata çıkan merdiven başında iki güzel hanım duruyordu. Onlardan biri, bir yıldır görmediğim Perûze Ablamdı işte!

Eğitmen Bey’in “Perûze Hanım, bak kimi getirdim sana? Müjdemi isterim!” demesiyle koptu vaveyla.

 

“Ana!.. Hüseyin, Hüseyin! Canım kardeşim benim!” diyerek sarıldı boynuma!

 

O ziyareti ve kardeş özlemini yıllar yılı unutamam... Bütün kavuşmak isteyenlerin birbirlerine kavuşması dileğiyle...

     Hüseyin Erkan