Ne za­man bir kaza haberi duysam...

"Ara­dan yir­mi se­ne geç­ti. Ben de bir an­ne ol­dum. Her ka­za ha­be­riy­le bir kez da­ha o acı­yı içim­de his­se­di­yo­rum!.."

An­ne­ci­ğim... Ah an­ne­ci­ğim... Her ge­çen gün da­ha bir bur­nu­ma tü­tü­yor­sun an­ne­ci­ğim. Be­ni sım­sı­kı kol­la­rı­nın ara­sı­na sa­ra­rak at­tı­ğın çığ­lık­lar hiç ku­lak­la­rım­dan git­mi­yor...

Annemi bir tra­fik ka­za­sında kaybettim... Ha­yal me­yal ha­tır­lı­yo­rum o yıl­la­rı...

Bir Kur­ban Bay­ra­mı ol­ma­lıy­dı. Çün­kü İs­tan­bul'dan Bo­lu'ya ba­ba­an­nem­le­re gi­de­cek­tik. Bü­yük­le­rin el­le­rin­den öpüp, dualarını alıp İs­tan­bul'a dö­ne­cek­tik.

Ba­ba­cı­ğım o gün çok te­laş­lıy­mış. Bir icra işinden bahsetmiş...

Er­te­si sa­bah er­ken­den yo­la çık­mı­şız. Beş al­tı yaş­la­rın­day­dım. He­nüz il­ko­ku­la git­mi­yor­dum. Ba­ba­mın ne ka­dar sü­rat­li git­ti­ği­ni el­bet­te bi­le­mi­yor­dum. Annemin ikazlarına rağmen çok hızlı kullanıyormuş arabayı...

"Ah" di­yor ba­bam: "Ne olur­du da o ic­ra­ya ye­tiş­mek için gay­ret gös­ter­me­sey­dim. Hiç iş­te, bay­ram so­nu ic­ra­ya mı gi­di­lir?.."

Bu­nu yıl­la­rın piş­man­lı­ğıy­la söy­lü­yor­du avu­kat olan ba­bam. O hep "İc­ra­ya gi­de­ce­ği ye­rin ahı tut­tu be­ni!" di­yor­du. Hat­ta ka­za son­ra­sı uzun sü­re avu­kat­lık yap­mak­tan bi­le so­ğu­muş­tu. Ama o öy­le his­set­se de ger­çek olan sü­rat­li ara­ba kul­la­nır­ken di­rek­si­yon ha­ki­mi­ye­ti­ni ka­ybet­miş ol­ma­sıy­dı...

Ne ka­dar git­ti­ği­mi­zi bil­mi­yo­rum. Bir ara an­ne­min çığ­lı­ğı­nı duy­dum. Son­ra da ara­ba­mız sav­rul­ma­ya baş­la­mış­tı. İş­te o es­na­da na­sıl ol­du bil­mi­yo­rum ama ken­di­mi an­ne­min ku­ca­ğın­da bul­dum... Birlikte sav­ru­lu­yor­duk. Ca­nım an­nem hem çığ­lık atı­yor hem de ba­na sım­sı­kı sa­rı­lı­yor­du...

Az son­ra an­ne­min fer­ya­dı ke­sil­miş­ti. Fer­siz kol­la­rı be­ni sar­ma­la­mak­tan vaz­geç­miş­ti...

Çok geç­me­den ara­ba­mı­zın et­ra­fı ana ba­ba gü­nü­ne dön­müş­tü. Me­ğer şa­ram­po­le yu­var­lan­mışız. Annem ağır ya­ra­lan­mış­tı. Sed­ye gi­bi bir şey­le alıp gö­tü­rür­ler­ken çok kork­muş ve "Be­ni bı­rak­ma ne olur an­ne!" di­ye ar­dın­dan ağ­la­mış­tım. Ço­cuk­ça fer­ya­dım gö­ren­le­rin ağ­la­ma­sı­na se­bep ol­muş. Ca­nım an­nem has­ta­ne­ye ye­tiş­ti­rir­ler­ken ya­rı yol­da can ver­miş...

Şim­di ara­dan yir­mi se­ne geç­ti. Ben de bir an­ne ol­dum. Ne za­man bir kaza haberi duysam bir kez da­ha o acı­yı içim­de his­se­di­yo­rum.
S. A.-İs­tan­bul