Oturmayı seven gençlik
Çocukken bize öğretilen kültür, büyüklere saygı gösterip yer vermekti. Bugün bile kendimize göre yaşlı gördüğümüz biri geldiğinde kalkıp yer vermezsek mahcup oluyoruz.
Çağımız kültür üstüne kültür değiştirdi ve enteresan boyutlara evrildi. Gençlerin artık büyüklere yer vermediğinden dert yanmak bile eskide kaldı. Şimdi yer verilen yaşlı kimse oturamadan boşalan koltuğu kapan gençlik geliyor geriden… Gençlerimiz affetmiyor, bulduğu koltuğu anında kapatıyor.
Altunizade durağında bindiğim metrobüste körük kısmına denk gelen yerde ayakta yer buldum. Hemen karşımda 17-18 yaşlarında iki liseli genç ikili koltukta oturuyordu. Benim herhangi bir beklentim olmasa da gençler kendi aralarında kaş göz ederek “amca geldi yer versek mi?” gibi davranış içine girdiler. Hatta rahatsız olmasınlar diye başka tarafa baktım. Ama koridor tarafında oturan genç saygısından bana yer vermek üzere kalkarken “buyurun amca” dedi.
O anda tam karşı tarafımda körük kısmına yaslanan aynı yaşlarda biri kız iki delikanlıdan kız olan, o gencin kalktığı koltuğa kendini atıverdi, oranın bir yaşlıya verildiğini bile bile.
Sonra bana yer veren gence, oturmaya devam eden arkadaşı “hiç yerine koltuğundan oldun” der gibi gülümsedi. Yer veren genç beden diliyle “ne yapayım” der gibi yaptı. Çünkü yer vermenin hazzını yaşayamadığı gibi ayakta kalakalmıştı… Gerçi ben omuzuna dokunup “teşekkür ederim” dedim. Yer kapan genç kızı, arada ayakta kalan genç olduğu için göremiyordum ama kızın erkek arkadaşı genç kıza bakıp o atılganlığı sebebiyle muzipçe gülüyordu. Hatta bu hareketlerine sesli yorum yapamadıkları ve gülemedikleri için ayaktaki erkek arkadaş telefonuna sarıldı. Duygularını mesajla yazıştılar bir süre. Delikanlı sürekli gülüyordu mesajları okurken…
Metrobüs Mecidiyeköy’e geldiğinde yer veren delikanlı ve cam kenarında oturan arkadaşı metrobüsten indi. Boşalan koltuğa genç kız, yanına ayakta bekleyen erkek arkadaşını çağırdı ve kendi cam kenarında erkek arkadaşı koridorda olarak koltuğa yerleştiler. Sonra delikanlı genç kız arkadaşının omuzunda kendini uykuya verdi. O gençler de Yenibosna’da indi. Ben de Florya’ya kadar kendi kendime gülümsedim. Gençken yer verip ayakta kaldık, şimdi yer verilmediği için ayaktayız!..
Hasan Köstek