Sabahleyin sapasağlamdı!..

Bizim çocukluğumuz yokluk ve sıkıntılar içinde geçti. En büyük sıkıntımız ulaşım zorluğuydu. Köyümüze ulaşım ancak yıllar sonra sağlanabildi.

Köyümüzün ilçeye uzaklığı fazla olduğu ve o zamanlar yol ve vasıta olmadığı için ancak yürüyerek altı yedi saatte varılabiliyordu.

Altmışlı yıllarda köyümüze yol yapımı başladığında bizim köyden ve diğer köylerden de insanlar yevmiyeyle yol yapımında çalışmaya başlamışlardı. Ancak biraz ormanların hatırına biraz da ulaşım zorluğundan, yol yapım işi bayağı zor oluyordu.

Arazi çok çetin ve dağlık olduğu için kimi işçiler kazma kürekle, kimisi kaya delen tabancayla, kimisi de dozerle çalışıyordu. Çoğu yerde dağlar kayalar tabancayla deliniyor, sonra dinamit atılarak parçalanıyor taş kaya toprak kürekle temizlenerek yol açılıyordu. Ama iş sanıldığından da zordu ve çoğu kez de tehlikeli oluyordu.

Geçim sıkıntısı çeken insanlarımız biraz da mecburiyetten her şeyi göze alarak bu işte çalışıyorlardı.

O gün Cuma idi. Biz daha çocuk olduğumuz için o işlerde çalışamıyorduk. Ancak büyüklerimizin yanında tarla bahçe işlerinde çalışır veya hayvan peşinde koşar çobanlık yapardık.

Rahmetli ninem beni çok sevdiği için hiç yanından ayırmaz nereye gitse beni de yanında götürürdü. O gün yine kırlara hayvanların peşine gitmiştik. Akşama eve dönüyorduk. Eve yaklaştığımızda yakın komşumuz Mehmet Amcaların evinin önünün kalabalık olduğunu gördük.

Bir anormallik olduğunu tahmin etmiş iyice meraklanmıştık. Ama tam olarak durumun ne olduğunu anlamak için babamın eve dönmesini beklemekten başka çaremiz yoktu.

Akşam iyice yaklaşmış merakımız had safhaya varmıştı ki babam eve geldi. Ancak çok üzgün olduğu her hâlinden belli oluyordu. Daha biz ne olduğunu sormaya fırsat kalmadan o üzgün bir şekilde haber verdi:

"Mehmet Amca yolda çalışırken iş kazasında ölmüş."

Bu haber bizi hem büyük bir şaşkınlığa uğratmış hem de başta dedem olmak üzere hepimizi çok üzmüştü. Çünkü Mehmet Amca daha sabahleyin sapasağlamdı... (DEVAMI YARIN)