Sanki biri cama vuruyor!..

Bir emeklinin günlüğünden anlatmaya bugün de devam ediyorum...

 

-Bir gün (kiracımız çocukların) babaları ile karşılaştım “aaaa” dedim “olmuyor

 

ama. Biz yaşlı insanlarız, bu ne şamata?”

 

O gün de çıtları çıkmamıştı oysa.

 

-Ben kulaklarını çekerim efendibaba dedi, sen meraklanma.

 

Sonra canım sıkıldı, niye öyle yaptım, ne gerek vardı buna. Şimdi gidip de çocukları haşladıysa...

 

Yok çıkarsam özler miyim onu da bilmiyorum, bazen onları seyre dalıyor, hatta açıp camı karışıyorum oyunlarına.

 

“Ne golü len taş üstünden gitti basbayağı!” “Bak sen de çok mızıkıyon bi inersem var ya aşağıya!”

 

Getir-götür işi oldu mu hazır kıta.  Harçlık vereyim dersin kaçarlar, “yok be dede sevabına.”

 

Geçen camdan para attım “hışşt ufaklık bir ekmek kapsana.”

 

İki dakikada geldi, kapıyı çaldı baktım yalın ayak.

 

-Ne oldu pabucuna?

 

-Ayakkabılarım çamurluydu efendim, merdivenleriniz batmasın diye, yani o bakımdan.

 

Batsın len bişşolmaz diyemedim, “aferin sana!”

 

     ***

 

Ve o müthiş zelzele… Salla salla bitmiyor. Çatırtılar çuturtular, aşağıda bir şeyler kırıldı ama… Nihayet sükunete erdi duruldu bina.

 

Elektrikler gitti. Feneri buldum kapıyı zor açtım sıkışmış. İyi ki adımımı atmamışım merdivenler yok, olduğu gibi inmiş aşağıya. Yani kulede hapis kaldık

 

bu durumda.

 

Hanım neşelidir, sıkıntı yapmaz “saçlarımı sarkıtayım” dedi “sen tutun in aşağıya.”

 

-Haa bir rapunzelimiz eksikti başımızda.

 

Aradan yarım saat, bir saat geçti, ne o sanki biri vuruyor cama. Ses net sankisi fazla. Açtım baktım aaa bizim kiracı. Bir vinç bulmuş tırmanmış yukarıya.

 

“Benim beybaba ben” dedi, “şimdi arkadaş iyice yanaştıracak acele etmeyin, sıkı tutunun sizi yavaşça indireceğiz aşağıya.”

 

-Bunu nereden buldun?

 

-E biz inşaatçıyız ya, şantiye hemen şurada.

 

-Çıkıyoruz da nereye gideceğiz, bu kargaşada?

 

-Şimdi onları düşünecek zaman değil beybaba, bir an önce uzaklaşalım bina ayakta duruyor ama sureta.

 

DEVAMI YARIN