Sevinçten ağlamaya başladım...

"Meğer kadıncağız, tecrübesiyle söylemişti o sözü... O gün kızmıştım ama haklıymış..."

Annemin vefatına çok üzüldük ağladık sızladık ama sözlendikten iki ay sonra evlendim...
Ne enteresandır ki benden iki hafta sonra da babam evlendi. Diğer kardeşim ise benden 9 ay sonra evlendi. Herkes hayatını kurdu. Çoluk çocuğa bile karıştı...
Tabii ki içimizdeki acı gitmedi. Annemize olan özlem yok olmadı. İlk zamanlar "bu acıya dayanılmaz" derdim. Ama zamanla yerine kalbimde ince bir acı kaldı. Kardeşler olarak en mutlu anlarımızda bile sevincimizi tam yaşayamayız. Hep yarım yamalak kalp sancısı...
Şimdi aradan 10 yıl geçti. 3 kardeş evlendik. Elhamdülillah, beylerimizden yüzümüz güldü. Babamın bir kızı daha oldu. Herkes kendi geçiminde...
Ben ise bir arayış içindeyim. Namaz kılmaya niyetleniyorum. En fazla 3 gün kılabiliyorum. Onları da zorlanarak ve ahir vakitlerinde yetiştirerek... Sonra da kendime kızıyorum. Antalya'ya taşınan ve uzun zamandır görüşmediğim arkadaşım Ayşegül ile telefonda görüştüm.
Ona içinde bulunduğum durumu anlattım. O da adresimi alıp bana dinimizi anlatan kitaplar gönderdi. İlk Namaz Kitabı ile başladım.
Sonra Arife Abla ile tanıştık. Bana çok güzel bilgiler anlattı. Daha önce hiç duymadığım bilgilerdi. İçimde bir mutluluk hissediyordum.
Dua ettim: "Allah'ım herkes senin yolunu anlatıyor. Ben sadece senin rızanı kazanmak istiyorum. Doğruyu bulmak istiyorum, doğru yolu göster. Onu bana nasip et..."
Allah rızası için ve hakkımda hayırlısı için dua ettim. Arife Abla ve arkadaşım Ayşegül'e verdikleri bilgi ve ilgi için teşekkür ettim. Allah razı olsun hiçbir zaman beni geri çevirmediler.
Hazine değerinde bilgiler öğrendim. Arife Ablamın önerisiyle Seadeti Ebediyye-Tam İlmihâl kitabını okumaya başladım. Ayrıca birbirimizin evine gidip gelerek geleneklerimizde var olan aile ziyaretlerini yaşamaya ve yaşatmaya başlamıştık.
Yalnızım diyordum ama hiç de öyle değilmişim. Annem öldüğünde 7 yaşında olan kardeşim de evlenmeye hazırlanıyordu. Tabii ki o da bizim gibi 18 yaşını babamızın evinde doldurmadı. Babam, arkadaşının birine kredide kefil olmuş. Borç babamın üzerine kaldı. Çeyizleri alacak durumumuz olmadığında birbirimizle sohbette bulunduğumuz görüştüğümüz aile dostlarımız sağ olsunlar kardeşimin çeyizine katkıda bulundular. Hatta para da denkleştirmişler...
Sevinçten ağlamaya başladım. İyi ki Allah'ın rızasına göre hayat yaşayan dostluğunu Allah rızası üzerine kuran arkadaşlarım var...
N.K.-Konya