Bayraklı Baba

“Bayraklı Baba” diye meşhur olmuş Çanakkale'nin Gelibolu ilçesinde bulunan bu türbe...

 

Diyorlar ki Osmanlı Devleti’nin ilk yıllarında orduda bayraktarlık yapıyormuş bu Karacabey adlı yiğit... Bizans ile yapılan bir savaşta esir düşeceğini anlamış. Ama elindeki sancak ne olacak? Kendisi düşman eline esir düşsün fark etmez ama sancak esir düşmemeli... Bayrak düşmana verilmemeli... E peki ne yapacak elindeki bu sancağı? Düşünmüş bir kenara bırakamaz... Üzerine saklasa da önünde sonunda bulacaklar ve kim bilir gözü önünde o canından aziz bildiği bayrağı ne yapacaklar? Vakit gittikçe azalıyor... Ve o an aklına gelen son çareyi uygulamış Karacabey... Elindeki sancağı küçük küçük parçalara ayırarak yutup içinde saklamaya niyetlenmiş.

 

Gel gör ki savaşın seyri bir süre sonra değişmiş ve düşman askerleri püskürtülmeye ve zafer emareleri belirmeye başlamış... Karacabey de esir düşme tehlikesini atlatmış... Yiğitler gelip onu da kurtarmışlar... Arkadaşları sancağın nerede olduğunu sorduklarında yaralı hâldeki Karacabey, onu düşmana vermemek için parçalayıp yuttuğunu anlatır dili döndüğünce... Ama bu inanılmaz bir şeydir. Kabul edilmesi de güçtür...  Bunun üzerine Karacabey yalan söylemediğini ispat etmek için midesini kasatura ile parçalar ve “işte sancak burada” der... Ama bu işlemi yapmadan önce de şunu söylemiştir:

 

“Benim yerim burası olacaktır. Sizden istirhamım beni çok sevdiğim Gelibolu’da buraya defnedin ve mezarımın üzerini bayraksız bırakmayın...” Böylece gerçeği ispat etmenin manevi huzuruyla ruhunu teslim eder...

 

Onun bu kahramanlığı karşısında duygulanan arkadaşları ve komutanları vasiyeti üzerine kabrini oraya yaparlar. Mezarı da bayrakla örtülür. Bu kahraman askerin kahramanlığı dilden dile dolaşır ve onu her ziyaret gelen elinde bayrakla gelir. Zamanla bu türbenin ismi “Bayraklı Baba Türbesi” olur...

 

Akif İnan İzgördü

 

 

ŞİİR

 

 

          Gönül

 

Didarına nice canlar beklerken can vermeyi

 

Neden seçtin, ben ki fânide fânilik seçeni?

 

Vuslatın tapusu, dostların muhabbetindeyken

 

Bunca besteler sana yazılmıştı ben de yokken.

 

 

 

Kuru bir dalım ne yaprak açar ne canda çiçek

 

Ateşine şu gönlümü susuz tutsak ettiğin,

 

Eyledin aşkı, maşuka âşık, kanatsız geçerek

 

Canlar ya can verecek ya da bu candan geçecek.

 

 

 

Öyle ince geçit ki kış ile bahar arası

 

Ruhumu kalbime getirdin ey gönül yarası.

 

Ruhum isyan kalbim ise siyahın en karası,

 

Bir nefesin yetişir son nefese ilk varası.

 

 

 

Meğer en kötü benmişim, çok defa ettim sitem

 

Hangi toprak bu kuru ağacı yeşertir bilmem?

 

Göz kör gönül göze tâbi, arınmak için kirden

 

Yağmuruna yıkandım, evvelden ve ahirden...

 

 

 

Gözlerimi ruhumun aynasından süzerim,

 

Vuslat peçesini indirir mi hep siperdeyim

 

Gönül kapısına izinsiz girmek değil derdim

 

Maşuka eşik önünde de yer ver sevineyim

 

 

 

Geceme gündüzlendin, kışıma alevli geldin

 

Ne karanlık korkutur beni ne kış üşütür teni

 

Derdim benim fâni iken bâkiye kilitlendin

 

Kıvılcımın aydınlatır hem de ısıtır âlemi

 

Yavuz Selim Bulut

 

 

DUYGU DAMLASI

 

 

Hangisi dürüstlük, hangisi akıl kârı? Mahallesinde 7 liradan ekmek satan fırıncıya çevresindeki fırıncılar “niye böyle fiyat kırıyorsun” diye çıkışıyorlar ve önce onu mahkemeye veriyorlar. Davayı kaybediyorlar. Sonra onu batırmak amacıyla “biz bedava vereceğiz” diyorlar. Bunu yapamıyorlar. Galiba kanunen sorun çıkıyor. Sonra akıl ediyorlar ve “dört liradan vereceğiz” diyorlar. Çünkü onun müşterisini çekerek piyasa fiyatını kıran fırıncının iflas etmesini arzuluyorlar. O ise konuyu şöyle değerlendiriyor: “Ben 7 liradan para kazanıyorum. Ama benim onlar gibi pahalı satmamı isteyenler benim müşterimi çekmek iş yapamayıp işi bırakmam için kendileri zararına da olsa 4 liradan veriyorlar. Ben de hiç olmazsa bu sayede vatandaş çok ucuza ekmek yiyor diye seviniyorum...”

 

Burada olması gereken o 7 liradan satan esnafa sahip çıkıp onu yaşatmak değil midir? Çünkü o para kazanamaz ve fırınını işletemezse ötekiler yine daha pahalıya satmayacak mı? [Elif Kepçeli]