Bir bavulun hikâyesi -2

İnsan kendini bir tanımaya dursun önünde hiçbir engel duramaz. Tanıdıkça kendini, daha çok yol katetmek ister. Ayakları yürümekten nasır da bağlasa umursamaz, çünkü kendini tanıdıkça nasır bağlamış kalbi canlanmaya başlar. Sonra umutla bakar dünyaya. Baktığı her şey anlamlanmaya başlar. Bir çiçekte bile kalbi heyecan duymaya başlar. Güzelliği gördükçe güzeli yaratana âşık olur. Dünya ona gurbette olsa bilir ki, sevgiliye kavuşma niyeti olanın dünyası da aydınlanır, iki dünyası da. Sonra her gününü azık yapar kendine. Kendini tanıma yolculuğunda her günü onun için kıymetli bir hazine olur.

 

Dünyaya tefekkür ile baktıkça aslında her şeyin ne kadar anlam yüklü olduğunu anlar. Hiç yalnız kalmaz artık. Bir böcekle günlerce sohbet eder, bir kuşun kanadında dünyayı seyahate çıkar. Yediği balda dünyanın her tonunu görür. Bu gözlerle kendine bakınca, kendini de bir sanat eseri olarak görür. Diner acısı, biter gurbeti, kırgınlıkları geçer bir bir. Gönlü huzura kavuşur, çünkü kendi ile tanış olmuştur. Gurbette dostunu bulmuş, yarasına merhem sürmüştür. Onun asıl dostu kendisidir, kendini tanıyınca anlar. Kendine yolculuk yapınca anlar, aslında yol bitmemiş, daha hayat başlamamış, gerçek sevinç ve kederi tatmamıştır. İnsan insandır işte. Biraz eksik, biraz keder, biraz sevinç ile yoğrulmuş…

 

Gurbet içinde vuslat, sevinç içinde keder ile karılmıştır buranın hamuru. O yüzden bir lokma da alsan o hamurdan boğazından zor geçer. Mayasında vardır yarım kalmışlık. Çünkü burası dünya. Her şey yarım, her şey biraz eksik işte. Ama içine yolculuk yapan, kendini tanıma yolculuğuna çıkan herkes için dünya geçici bir duraktan ibaret. Bir sonraki durağa ne zaman varılacak bilinmez fakat orası sonsuzdur. Elemi de sevinci de dünyadakinden kat kat gerçektir.

 

Hangisini tatmak istersen ona göre bavulunu hazırla. Zira yolculuk uzun. Gidilen yere de eli boş gidilmez…

 

Amine Kübra Salar