Fark edebilsek...

Hiçbirimiz ev sahibi değiliz dünyada, misafiriz geldik ve geçiyoruz. Bir yere gidiyoruz ama nereye belli değil. Orası geçerken yaptığımız işlere bağlı. Ev sahibi gibi davranmasak mesela, tebessüm etmeyi şükretmeyi mutlu olmayı ve mutlu etmeyi öğrenebilsek, elimizde olanların da kıymetini bilebilsek.

 

Azı karar çoğu zarar olduğunu idrak etsek, fazlasına ihtiyacımız yok demeyi öğrensek. Her zaman için bizden daha zor durumda olanları düşünüp bulunduğumuz anın bir nimet olduğunun farkına varabilsek. Kıskançlığı, çekememezliği, hasedi bir kenara bırakıp kendimizi daha çok geliştirebilmeye çalışsak… Öğrenmenin ve öğretmenin daha çok üzerine düşebilsek… Başkaları ne yapmış umurumuzda olmadan yalnızca kendimize odaklanabilsek. Merhametli olsak tüm canlılara... Yardımsever, güler yüzlü inayeti bol ve ahlâklı bir insan olmanın aciz olduğumuz anlamına değil insan olduğumuz anlamına geldiğini kavrayabilsek... Zor değil karıncalara basmamak için yolumuzu değiştirsek mesela… Uyuyan bir kediyi uyandırmamak için farklı bir yol tercih etsek… Gerektiğinde “doğrudur” demeyi öğrenebilsek… Hata yaptıysak bizim de bir insan olduğumuzu, yanlışlar yapabileceğimizi fark etsek telafi etmeye çalışsak ve biraz da olsa inadımızı bir kenara bırakıp “haklısın” diyerek özür dileyebilsek…

 

Bir saniye sonrasında ne olacağı belli olmayan bir dünya için haddinden fazla, kendi insani değerlerimizi de bir kanara bırakacak kadar fazla çaba sarf etmesek? Namütenahi olan (sonsuz, ucu bucağı olmayan) dünyaya eğilim göstermesek... Ne demiş Yunus Emre: 

 

“Mal sahibi, mülk sahibi,/Hani bunun ilk sahibi?/Mal da yalan mülk de yalan/Var biraz da sen oyalan...”

 

Elbette ki hayatımızda hem kişisel olarak kendimiz için hem kurumsal olarak işimiz ve çevremiz için üzerimize düşen görevin en iyisini yapmak gerekir ama tüm bunları alayiş (gösteriş) için değil yalnızca kendimiz için yapabilsek… Bencillik olarak değil de, artık gerçekten kendimizi, geleceğimizi bu anlayış içerisinde düşünebilsek...

 

         Dilara Nur Özkaya

 

 

 

 

 

ŞİİR

 

 

 

                 BEKLİYORUZ

 

 

 

Seferle emrolunduk, zaferi istiyoruz.

 

Aşkınla yoğrulduk, inandık geliyoruz.

 

 

 

Birlikte bir olmuşuz, haklıyız biliyoruz.

 

Allah’a kul olmuşuz, inandık geliyoruz.

 

 

 

Yekvücud, yek gönülle, yarına koşuyoruz.

 

Bir olduk, hak emirle, inandık geliyoruz.

 

 

 

Umutlar bak yeşerdi, baharla coşuyoruz.

 

Şehitler bak elverdi,  inandık geliyoruz.

 

 

 

Bosna'da ses yükselir, sizi çok seviyoruz.

 

Tarihî yük yüklenir, inandık geliyoruz.

 

 

 

Bağdat’ta ah sesleri, diyorlar bekliyoruz.

 

Almışlar, çok dersleri, inandık geliyoruz.

 

 

 

Mekke'den can çıkmadan, diyorlar gözlüyoruz.

 

Medine hiç bıkmadan, inandık geliyoruz.

 

 

 

İnsanlar dört taraftan, diyorlar arıyoruz.

 

Dileriz bir Allah’tan, inandık geliyoruz.

 

 

 

Aciz’im, her sözümde, sizleri özlüyoruz.

 

Milleti Türk gönlümde, inandık geliyoruz.

 

 

 

          ACİZ KUL- AGÖK( SULTAN DİVANINDAN)

 

 

 

 

 

KELAM-I KİBAR KİBAR-I KELAMEST

 

 

 

Mevlana Hâlid-i Bağdâdi "kuddise sirruh" hazretleri buyuruyor ki: "Bu yolun büyükleri kendilerine bağlı olanlardan gâfil değildir. Onlara kimse kafa tutamaz. Onlara kafa tutanın işi de, başı da, saadeti de gider. Evliyânın kalbleri, ilâhî nûrların çıkıp geldiği kaynaklardır. Onların hoşnut olduğundan, Hak teâlâ da hoşnuttur. Onların kalblerinde yer eden, büyük devlete kavuşmuştur."

 

"Dünya ve ahirette huzur ve saadet isteyen Peygamber efendimizi (sallallahü aleyhi ve sellem) sevmeli, Onun sevdiklerini sevip sevmediklerini sevmemeli, Ona uymalı, Onun ve esbabının yolundan gitmelidir. Büyükleri tanıma nimetine şükretmek, başkalarına da anlatmakla olur. Akıllı kimse, hayrı ve şerri bilen kimse değildir. Akıllı kimse; hayrı gördüğünde ona tâbi olan, şerri gördüğünde ondan kaçınan kimsedir.”