“İyi ki”lerim...

Sizin de hayatınızda “iyi ki” dediğiniz anlarınız, “iyi ki” dediğiniz yaşanmışlıklarınız, “iyi ki” dediğiniz başlangıçlarınız yok mudur? Ben de bugün duygularımı düşüncelerimi “iyi ki”lerimi paylaşmak istiyorum sizinle... Dostluğu lise yıllarında bir sıradan ziyade hayatımı paylaştığım 5 güzel insandan öğrendim. Bana arkadaşlığın sadece çıkardan ibaret olmadığını, birinin karşılıksız da sevilebileceğini öğrettiler. Bana yaşamayı öğrettiler. Her bir zerremle hayata tutunmayı, en umutsuz zamanda bile daima umudun olduğunu öğrettiler. Mutluluğun yanı sıra acıların da paylaşılabildiğini anladım. En kötü zamanımda onların omuzlarında teselli bulduğumu da... İnsanlara karşı yaşadığım kırgınlıklarımın onların yanında geçtiğini, yaralarımın onların yanında acımadığını fark ettim. Onların yanında dünyayı unuttum ben. Zaman dururdu ve biz de duran zamanın içinde ezgiler nağmesinde akıp giderdik. Şarkıları deliler gibi beraberce söylediğimiz zaman anlam kazanırdı benim için. Hayat onlarlayken hayattı. Yaşam onlardı. Biz sadece sıra arkadaşı değildik. Biz kader arkadaşıydık. Bu duygu sınıfa ilk girdiğimizde gönüllerimize yazıldı. İlk tanışmamızda yazıldı. Ve biz her gün şükrediyoruz kaderimize. Biz altı güzel insan. Hayatın her zorluğunu el ele verip atlatmış, her acıya beraber göğüs germiş, tüm engellere rağmen asla birbirimizi yarı yolda bırakmamış altı güzel insan. Dostluğun kuru sözlerden ibaret değil de sevgiden, paylaşmaktan, kardeşlikten ibaret olduğunu öğrendim. Hayatın içinde güzelliklerin de olduğunu ve o güzelliklerden en önemlisinin “siz” olduğunu öğrendim. Siz öğrettiniz. Sizinle zevk aldım yağmurdan, çiçekten, şarkılardan, eğlenmekten... Sizinleyken yaşadım hayatı. Dünya size teşekkür borçlu yeryüzüne renk kattığınız için. Teşekkürler dünyamı renklendirdiğiniz için. Teşekkürler...

 

Aslı Söylemez

 

 

 

 

 

ŞİİR

 

 

 

Teselli

 

 

 

Eşsiz bir manzara ortasında küçücük bir ekrana hapsolmuş dünya!

 

Yaşam boyuna koşturuyor uzaklara ve çok uzaklara...

 

Hiçbir şey almadan buraları bırakıp gitme isteği,

 

Nedendir içimde bilinmez?

 

Ruhum koşmak istiyor ucunu bucağını düşünmeden...

 

Ardı sıra koşmak...

 

Bedeniminse kılını kıpırdatacak takati yok.

 

Artık bana nasıl davranırsa hayat

 

Ben de öyle davranacağım.

 

Hayal peşinde de koşmayacağım.

 

Kendimi ifade etme çabam yok zaten nicedir...

 

Hangi rüzgâr çarparsa dudaklarıma,

 

O kadar lisan bileceğim artık fazlası yok.

 

Mutluluğu bile içimde saklayacağım.

 

Tıpkı hüzün gibi.

 

Uzun ve usulca...

 

Sesiz ve sakin üstelik.

 

Kuş misali uçar gibi,

 

Ansızın bir dala konar gibi,

 

Ait olmadığım yerde kalmakta ısrarcı olmamak gibi.

 

Konmak ama konaklamamak...

 

Zaten bir seyyah değil mi ruhum?

 

Peki ya bir ağaç gibi asırlık kök salan kalbim?

 

Dedim ya en başta eşsiz bir manzara,

 

Ortasında küçücük bir ekrana hapsolmuş dünya

 

Ve ben hâlâ kalbimden teselli bekliyorum.

 

 

 

Kübra Can

 

 

 

 

 

KELAMI KİBAR KİBARI KELAMEST

 

 

 

Büyükler buyurdular ki;

 

Cenâb-ı Peygamber "aleyhissalatü vesselam" Bilal-i Habeşi'ye "radıyallahü anh", buyurdular ki; Bilal, vasiyetim olsun ümmetime ki, şu üç şeyi yaparlarsa, her işte muvaffak olurlar. Biz de bu üç şey için uğraşıyoruz. Birincisi; ne yaparlarsa yapsınlar, Allah rızası için yapsınlar. Çünkü, insan bir işi ya Allah rızası için yapar ya da nefsi için yapar. İnsanların rızasını Allahü teâlânın rızasına tercih edenleri Allahü teâlâ insanlara bırakır. Ama insanların rızasını değil de Allahü teâlânın rızasını tercih edenleri de kendi himayesine alır. İkincisi; birlik ve beraberlik içerisinde olsunlar, ayrılmasınlar, bölünmesinler. Üçüncüsü; asla ve katiyen doğruluktan ayrılmasınlar. Yanlış yapabilir ama yalan yok, hile yok. Herkes hata işleyebilir, Allah bizi affetsin, ama yalan yok. Allah doğruların yardımcısıdır.”