Karnımız doysa da hücrelerimiz aç

Şöyle genelleme yaparsak diyebiliriz ki bundan on sene öncekine göre daha kötü besleniyoruz. On sene önce de, yirmi sene öncekine göre kötü besleniyorduk. Yirmi sene önce ise otuz sene öncesine göre aynı besleniyorduk. Son yirmi, yirmi beş yıldır diyet mevzuu ve beslenme konusu hayatımızın odak noktası oldu. Geleneksel beslenme kültürü yok olurken hayatımıza giren besinler de çok arttı. Dolayısıyla her sene daha kötü beslenmeye devam ediyoruz.

 

Biz karnımızı doyuruyoruz ama ya hücrelerimizi! Hücrelerimiz aç. Hücrelerimiz gereksiz şeker yüklemesiyle âdeta bir madde bağımlılığı yaşıyor. Şekerli gıdalar, katkı maddeli ambalajlı birçok gıda öyle ki, alındığı anda çok kısa sürede dehşet bir mutluluk veriyor. Müthiş bir patlayıcı enerji oluşturuyor ama bu mutluluk kısa bir süre sonra sönüyor. Normal bir gıdanın oluşturacağı 4 beş saatlik hatta sekiz on saatlik enerji, bu şeker ve türevi veya katkı maddeleri alındığında yarım saat, 45 dakika belki bilemedin bir saat sürüyor… Sonrası yok… Açlık var… Vücut ister istemez tekrar tekrar bir şeyler yeme isteği yaşıyor… Daha acısı bu yeme isteğinde de doğal gıdalara yönelmiyoruz, yine aynı tür endüstriyel gıdalara yöneliyoruz…

 

Peki bu tür gıdaların vücuda yan etkisi ne oluyor? Her biri alerjik reaksiyonu artırırken vücuttaki reseptörleri de duyarsızlaştırıyor. Vücut öyle bir hâle geliyor ki, herhangi bir mikroorganizmayla karşılaştığında ne yapacağını bilemez oluyor… Çünkü savunma sistemimiz keşmekeş, darmadağınık hâle geliyor. Hani sayılar vardır, tam sayılar, kesirler. Bir de irregüler sayılar. İrregüler, tıpta düzensiz, kural dışı anlamında kullanılır.

 

Vücutta da irregüler hâller çoğalıyor. Vücut gelişmeleri yorumlayamıyor. Kendisine bile reaksiyon vermeye başlıyor. Nerede nasıl tepki vereceği de kestirilemiyor. Kanserden oto ümmin hastalıklara kadar, kronik enflamasyona kadar, Polikistik Over Sendromuna kadar her türlü hastalığa açık oluyor. Tıpkı deprem bölgesindeki alüvyonlu zemin gibi her türlü yıkıma, hasara açık bir alan hâline geliyor.

 

          Hakan Sağıroğlu

 

 

 

 

 

 

 

ŞİİR

 

 

 

                      YALNIZLIK

 

 

 

Ahir zamana kaldık, yalnız yaşar insanlar.

 

Mazide nefes aldık, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Binalar yükseldikçe, internet geliştikçe.

 

Gönüller değiştikçe, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Sorsan herkes çok meşgul, kapıyı çalmaz bir kul.

 

Eğitmez oldu okul, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Nezaket sözde kalmış, zarafet haber salmış.

 

Feraset kimde varmış, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Selam vermez komşular, bayram bilmez komşular.

 

Yüzü gülmez komşular, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Esnaf kültürü nerde, tatlı dil deva derde.

 

Sessizlik var her yerde, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Kalabalık içinde, cep herkesin elinde.

 

Kelam çıkmaz dilinde, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Bayramlar tatil oldu, denizler taştı doldu.

 

Gülistan gülü soldu, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Ana, baba aranmaz, hâli hatrı sorulmaz.

 

Bir gün gelir bulunmaz, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Otel gibidir evler, asık surattır yüzler.

 

Böyle değildik bizler, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Dünü sordum bugüne, cevap vermedi yine.

 

Diyorlar ki sana ne, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Hayâyı yok ettiler, ahlakı terk ettiler.

 

Geç de olsa fark ettiler, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Modaya uydu millet, yalnızlık oldu illet.

 

Şimdi yaşanır zillet, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Nerde eski bayramlar, diyor birçok insanlar.

 

Gün sonunda pişmanlar, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Yaşlar akar gözlerde, nedamet var sözlerde

 

Derman kalmaz dizlerde, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Aslımıza dönelim, birbirimiz sevelim.

 

Nefsimizi yenelim, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Ailemiz var olsun, dostlarımız yâr olsun.

 

Şimdi ilkbahar olsun, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Gün doğarken kalkalım, namazları kılalım.

 

Allah’a kul olalım, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

Ebu Fehim anladım, yalnız kaldım, ağladım.

 

Gönülleri bağladım, yalnız yaşar insanlar.

 

 

 

           A. GÖK (SULTAN DİVANINDAN)