Öfke ile sonuç alınır mı?

"Çok öfkelendim ya!" diyerek başlarız bazen konuşmaya. "Bu kadar da olmaz" denilecek duygu ve düşünceye öfkelenmişizdir güya... Oysa anlamak yerine kabul etmediğimiz için öfkelenmişizdir. Sonra da kendi fikir ve düşüncelerimizi ifade etme imkânı olmadığı için öfkelenmişizdir. Bu durumu hemen hepimiz yaşarız. Ama öfke öyle acayip bir duygu durumudur ki meydana geldiği anda vücuttaki birçok mekanizmayı iptal eder... iletişimi devre dışı bırakır...

 

Öfkelendiği zaman kişinin başta düşüncesi stop eder...

 

Düşünce, yerini tamamen duygu durumuna bırakır. Öfkelenen kimsenin çehresi karşıya itici gelir. Korkunç gelir. Tedirgin eder. Onu o hâlde gören kimse ya öfkeye karşı gardını alır. Ya da korkarsa siner. Her iki durumda da öfkelenen kimse amacına ulaşamaz. Öfke yaşarken kendisi de mantıklı (sağlıklı) düşünemediği için bu çaresizlik, öfkeliyi daha da öfkelendirir. Bunun zirve aşaması eyleme geçme isteğidir. Güya kendini anlamayanın bu küstahlığının(!) cezasını vermeye kalkar. Ona şiddet ile mukabelede bulunmak ister. Bu ise iletişimi tamamen bitirir... Konuşan iki kimse yerine kavga eden bağıran çağıran iki kimse ortaya çıkar. Hatta konu dövüşmeye kadar gidebilir. Dövüşmenin dili olmadığı için bedensel olarak kim güçlü ise onun kazanacağı bir "kaybetme" yaşanır. Çünkü sonuçta birbirinden kopan iki taraf da kaybetmiştir. İletişim başarısız olmuştur... Çaresi öfke kontrolüdür...

 

Karşısındaki kimsenin kendini anlamadığını fark eden kimse, öfkelenmek yerine ona kendini başka nasıl anlatabileceği ikinci veya üçüncü veya diğer bir yol denemek için çalışmalıdır. Bunun için normal zamanlarda antrenman yapmalıdır. Bu da çok kitap okumak, duygu ve düşüncelerini ifade etmeye yetecek kadar bol kelimeye sahip olmak ve karşılıklı bol konuşmak ile mümkün olur. Günümüzün a sosyal ortamı bunun için çok sorunlu bir süreçtir... Bundan sonra empati, yani onun düşüncesini anlamaya çalışmak... Onu sabırla dinlemek... Sonra kendi fikrini anlayabileceği ve kabul edebileceği seviyede ona anlatabilmek...