Sakın aynalarda suç arama!

Yaşanmış olandan daima kendine düşen bir payı olur insanın. Başka şeyi değil, kendini biriktirmeye çalışmalı insan. Artan ve azalan, senden giden ve sana gelen. Payına düşeni idrak edebilmek için önce irade, sonra sabır ve gayret gerekir. Kabullenme samimiyeti ve elbet azıcık da seni büyüten her şeye dair bir yutkunma gerekir. Gerçek her zaman zihnimizde parıldayan bir hakikat, farkındalığına varmak zaman alabiliyor olsa da.

İnsan bir dağı aşabilecek bir yolcu olarak görmeli kendisini. Eğer dağ orada olmasa, yol çok daha kısa olabilirdi ama dağ orada ve yolcu da dağı aşmalı... Hakikatle tanışınca kendi bildiğinin o eğreti, yabancı duruş yansıyor tüm aynalara... Aynalar gerçeğe çağırdıkça sen yeniden doğuşa hazırlandığını anlıyorsun. Aslolan, can sıkıntımızın içinde gizli... Yavaş yavaş hayatın öğretisiyle tanışıyorsun; zaman sana öğretmen olmayı üstleniyor artık. Hayatta insanca yaşamayı öğreniyorsun ilk olarak, gerçeğe karşı farkındalığın artıyor. Senin bildiğinden inanmak istediğinden bambaşka bir şey tanıştığın gerçek... Aslında başından beri var olan, görmeyi reddettiğin, reddettiğini bile fark etmediğin gerçek. Sakın aynalarda suç arama sen!

Bakıyorum ki biz istesek de istemesek de zaman bizi kollarının en derin dehlizlerinde sarıp sarmalıyor. Gerekli olan, teslimiyet ruhuna bürünebilmek, teslimiyetin sekinetine inanmak. Düşünmekten, akıl sır erdirememekten bitkin düşmüş bir can için ne güzel bir tesellidir tevekkül. Olanda hayır olmayanda da hayır aramak ve boynu bükük değil, basiretli yürüyebilmek. Kalbiselim olanlara düşsün yolumuz, kalbimizin sekineti ancak böyle daimî olur. Her şey gelip geçiyor, zaman ve bize ait sandığımız her şey elimizden kayıp gidiyor. İnsan, gelip geçmeyen, kayıp gitmeyen şeylere dayanabileceği bir kulp bulmalı ömründe. Yazarın dediği gibi “İnsan kendini aşmakla” dedi meczup “gönül dünyadan taşmakla aslını bulur...”

     Ebrar Dumlu

 

 

 

 

     Şehitlerimize

 

K. Irak “Pençe-Kilit” harekâtımız.

Rütbelisi, eri, seferde ordumuz.

Sen Kütahyalı Mehmet Kahraman!

Bu memleket sizi unutmaz bir an.

 

Ey Şanlı Ali! Dur durak bilmedin,

''Başüstüne!'' deyip emri dinledin.

Sen aslan yürekli Muğlalı Bilal!

Bak dalgalanıyor yıldız ve hilal.

 

"Şehit!" diye aldım haberinizi.

"Cennet içre!" koydum her birinizi.

İsminiz: Harun’dur, Ertuğ, Burak’tır.

Sırdaşınız daim, yeşil sancaktır.

 

Allahü teâlâ, rahmet eylesin,

Muazzez ruhunuzu şâd eylesin.

Ey Rabbim! Gazi’me de şifa eyle;

Asker, polisimi muzaffer eyle.

 

Bağrında parıldayan bu imanla,

Vatan için döktüğün asil kanla,

Anarız, biz şehit diye adını;

Mardin'deki İsmail'in andını.

 

Sizler için “öldü!” bilirim denmez.

Dikilen tepeden, o Sancak inmez.

Diyecek söz kalmadı şehitler için,

Kahraman, Aslan ve Ali'ler için!

     Rıdvan Üzel

 

 

 

Karbonhidratlar: Besinlerle aldığımız karbonhidratlar nişasta, selüloz gibi kompleks veya çay şekeri (sakkaroz), süt şekeri (laktoz), meyve şekeri (früktoz) gibi daha basit şekerlerden meydana gelir. Nişasta, bitkilerin depo şekeridir ve bizim en önemli enerji kaynağımızdır. Kompleks veya tekli, ikili şekerler hâlinde alınan karbonhidratlar tükürük bezleri ve pankreastan salgılanan enzimlerle tekli yapı taşlarına (glikoz, galaktoz, früktoz) parçalanıp emilir. Kan dolaşımında bulunan ve hücrelerin en önemli yakıtını meydana getiren şeker ise glikozdur. Kan glikoz seviyesi beyin gibi bazı dokular için hayati önem taşıdığından, az miktarda glikoz, karaciğerde glikojen şeklinde depo edilir. Bu sayede kanda glikoz seviyesi belli sınırlar içerisinde sabit tutulmaya çalışılır. Çok kısa sürede tükenen bu depodan başka, kaslarda da yedek yakıt ihtiyacını karşılayacak glikojen deposu bulunur. Fazladan alınan karbonhidratlar ise, yağlara dönüşerek, yağ şeklinde depo edilirler. Karbonhidratlar günlük enerji ihtiyacının asgari %40’ını karşılayacak miktarda alınmalıdır.