Son görevimiz üzerine...

Vefat eden yakınlarımıza son görevimiz üzerine birkaç söz paylaşmak istedim.

 

“Miskin âdem oğlanını/Benzetmişler ekinciye/Kimi biter, kimi yiter/Yere tohum saçmış gibi” der Yunus Emre. Bu Dünya ne gariptir ki asırlardan beri dolup boşalıyor. Bir yanda gelenler, diğer yanda gidenler. Doğumun muştusunu, düğünün neşesini ve ölümün hüznünü aynı gün yaşamamız mümkün olabiliyor.

 

Her üç hadisenin de döneme, ortama, coğrafyaya, kültüre göre değişen ritüelleri var. Doğumda ve düğünde neşe varken, ölümde hüzün ve acı hâkim.

 

Hayatın üç temel olayı hepimizce malum. Bendeniz büyük şehirlerde gerçekleşen cenaze defniyle ilgili bir tespitimi paylaşmak istiyorum. İzmir'de bir hafta içinde iki güzel insanı ukbaya yani ahirete öbür dünyaya uğurladık. Dikkati çeken şey, her iki cenazeye katılanların da yaş ortalaması ellinin üzerindeydi. Merhumların birinci derece yakınlarının dışında cenazede neredeyse genç yoktu. Bunun çeşitli sebepleri olabilir tabii ki. Ancak bu gördüğüm durum genç neslin, özellikle büyük şehirlerde, kültürün ana unsurlardan olan dinî bayramlara karşı hissettiğimiz duyarsızlığının cenaze törenlerine de mi sirayet ediyor endişesine kapılmama sebep oldu. Bayramları tatillere feda ettik. Büyüklerimize son vazifemizi neye feda edeceğiz? Sanki bilinçaltında şöyle bir tavır şekilleniyor: “Biz genciz. Daha gidecek yolumuz uzun. Yaşlıları uğurlamak yaşlıların işidir” duygusu veya düşüncesi ağır bir itham değil mi? Öyleyse sıradan insanların cenazelerinde gençler niye yoklar?  Sağlıklı, huzurlu, uzun ömürler dilerim kıymetli dostlar.

 

      Şaban Özüdoğru

 

 

ŞİİR

 

 

     Yüce dağlar

 

 

 

Bütün heybetiyle karşımda duran

 

Her gün size selam durduğum dağlar

 

Kendini özgürce semaya vuran

 

Size selam duran karşıki dağlar

 

 

 

Koyunlar kuzular oğlaklar sende

 

Buz gibi suları, ırmaklar sende

 

Ah çekip ağlayan aşıklar sende

 

Sabah güneşinde çiseli dağlar

 

 

 

Üzerinde gezdiğimde rahatım

 

Heybesi sırtında otlar kıratım

 

Oksijenden kıpkırmızı suratım

 

Temiz havasını aldığım dağlar

 

 

 

Kuru dallarından odun ederim

 

Islık çalar yankısını dinlerim

 

Efkârlı efkârlı türkü söylerim

 

Şairi coşturan şu yüce dağlar

 

 

 

Dolu yağmur yağar tepelerine

 

Kar yağar ta iner eteklerine

 

İlkbaharda açan çiçeklerine

 

Şairane âşık olduğum dağlar

 

 

 

Gürgen ağaçları meşe kestane

 

Köroğlu ile dağlar olmuş efsane

 

Süleyman olmuştur size mestane

 

Mest eder insanı şu yüce dağlar

 

 

 

Süleyman Usta/Espiye-Giresun

 

 

GÜZEL YURDUMUZ

 

 

KARGI: Çorum’un ilçesi olan Kargı’nın tarihi de Türklerin Anadolu’yu yurt edinebilmek amacıyla gerçekleştirdikleri ilk seferlerine kadar uzanır. Fetihler 1015 yılından itibaren Çağrı Bey ile başlamıştır. Kargı ve çevresini ilk ele geçiren de Alparslan’ın ünlü komutanlarından ayrıca Danişmendli devletinin de kurucusu olan Emir Danişment Gazi’dir. Danişment Gazi Malatya merkez olarak kurduğu devletin sınırlarını kısa sürede genişletmiş kumandanlarından Emir Karategin’i Çorum, Çankırı ve Kastamonu fethine göndermiştir. Kara Tegin’in 1083-1084 yılları arasında Kargı ve çevresini ele geçirdiği tahmin olunmaktadır.

 

Kargı ve civarının Osmanlı Devleti’nin egemenliğine girişini ise bir kısım kaynaklar Yıldırım Beyazıt dönemine rastladığını belirtir. Kargının ilçe toprakları genelde dağlıktır. Dağlar Kızılırmak ve Devrez Çayı vadisiyle yarılmıştır. Kuzeyinde Ilgaz Dağları, güneyinde Köroğlu Dağları yer alır. Devrez Çayı ve Kızılırmak vadilerinde küçük ovalar vardır. Ekonomisi tarıma dayalıdır. Başlıca tarım ürünleri; pirinç, buğday, arpa, patates, elma, armuttur. Akarsu vadilerinde sebze ve meyve yetiştirilir. Hayvancılık gelişmiş olup en çok koyun, kıl keçisi ve Ankara keçisi beslenir. Belediyesi 1936’da kurulmuştur. 1953’te Çorum’a bağlanmış ve Çorum’un ilçesi olmuştur.