Yeni başlangıçlar için

“Yeni başlangıç” tabiri, insanı hayata tekrar bir ümitle bağlaması için isim verilmiş taze bir çocuk adımıdır. Genel manzaraya bakıldığı zaman değişen şey başlangıç noktası değil, insanın kendi algısı oluyor. Hikâyenin kahramanı yeni bir başlangıç değil aslında, biziz. Biz bu başlangıç için adım atmazsak, bir önceki başlangıcı kendi içimizde sahici bir şekilde tahayyül edemezsek bu başlangıçlar hep “çırak” kalır.

 

Hevesler uğruna emek verilen bir önceki adımı hiçe saydıkça, evet başlangıçlar “yeni” olacaktır ama bu “yol” hiçbir yere varmaz. Bizi bu bilinmezliğe sürükleyen hayatın sürprizleri, şartlar, filan değil. Kendi labirentimizde kendimize zor girdaplar oluşturmak. Kişi önce emeklerini nihayete erdirmeli. Bir şekilde başladığı işe saygı duymuş olarak sonlandırmalı. Elbette ki bir işe başlayıp bize hitap etmediğini fark ettiğimiz de olacaktır ama bunu sonlandırmanın da bir yolu olmalı. Öyle bir beceri ile sonlandırmalıyız, ya da ara vermeliyiz ki kendi öz güvenimize zarar gelmemeli. Duyduğum en ağır şikâyetlerin rövanşta olanı kişilerin kendine olan öz güvensizliği. Kişilerin ortak yönü şu; bir işe çok ciddi heves ve istekle başlayıp, bir şekilde yarım bırakmaları. Daha yarımları yarılanmadan yeni bir işe başlamaları. Sonrası malum; “ben hiçbir şey yapamıyorum” Hayır! Sen öyle güzel şeyler sunabilirsin ki, sadece neyi sunabileceğini ve bunun uğruna nasıl bir fedakârlık yapabileceğini bilmen yeterli. Çok fedakârlık değil, doğru yönergede fedakârlık önemli. Sen güzel bir pasta yapamayabilirsin ama elinden en leziz kurabiyeleri yiyebiliriz. Kendini tanımadığın için önce pastacı kursuna gidiyorsun… Sonra umudun da yoksa zaten bunun adına “hiçbir şey bilmemek” diyerek çekiliyorsun. Kim bilir kimler en güzel kurabiye tariflerini sunamadan ve bunu hiç bilmeden üzüle üzüle bitirdi bu serüvenlerini… Tek bir farkındalık gerek bize; aslında bütün yolculuklar yine kendimizden kendimize varmak değil mi? Kendimizi tanımak gayesi ile çıktığımız yol zaten bize en güzel başlangıcı sunacaktır, “yeni” olmasına gerek kalmadan.

 

     Ebrar Dumlu

 

 

 

 

 

ŞİİR

 

 

 

     TUTKU

 

 

 

Gördüğü herkese nefret kusanın

 

İçinde her zaman coşku mu olur?

 

Her işinde yere sağlam basanın

 

Zihninde en ufak kuşku mu olur?

 

 

 

Duygu ırmakları çağlar gönülden

 

Ateş mahzun olur yerdeki külden

 

Bir haber gelirse o gonca gülden

 

Bülbüle seherde uyku mu olur?

 

 

 

En güzel davranış haddin bilende

 

Keder eksik olmaz çok az gülende

 

Ölüm müthiş sonuç vakti gelende

 

Nefessiz bedende korku mu olur?

 

 

 

Yağmurlar yağarken dereler coşar

 

Gündüzler gecenin peşinden koşar

 

Güneş ki mis gibi dağlardan aşar

 

Naylondan çiçekte koku mu olur?

 

 

 

Kadir Fidan der ki gördüm önümü

 

Aşkın bahçesinde buldum yönümü

 

Gayesiz yaşamam hiçbir günümü

 

Canından bezmişte tutku mu olur?

 

 

 

     Kadir Fidan-Dağların Şairi

 

 

 

 

 

 

 

TARİHTEN BİR YAPRAK

 

 

 

SULTANIN RÜYÂSI:

 

Sultan Birinci Ahmed Han bir rüya görmüştü. Rüyasında Nemçe Kralı ile güreşiyor, kendisi arka üstü düşüyor ve kral üstünde kalıyordu. Bu rüyanın görünüşteki tabiri çok korkunç olduğundan, rüya tabircileri bu rüyanın yorumunu da yapamıyorlardı. Sultana bu rüyanın tabirini ancak, Aziz Mahmud Hüdâî hazretlerinin yapabileceğini söylemişlerdi. Bunun üzerine padişah da, rüyasını yazıp gönderdi...

 

Aziz Mahmud Hüdâî hazretleri, henüz mektubu almadan evvel rüyanın tabirini bir kâğıda yazıp hazırlamıştı. Zarfı getirene, rüyanın tabirini içeren mektubunu verdi. Rüyanın tabiri şöyle yapılıyordu:

 

“Cenâb-ı Hak insanın vücudunda arkasını, cansız varlıklarda ise toprağı, en kuvvetli olarak yaratmıştır. İnsanın arka tarafı yer ile temas ederse, o kimsede iki kuvvet birleşmiş olur. Demek ki, siz ve askeriniz Allahü teâlânın kudretine güvenerek galip geleceksiniz. Zafer-i şahanenizi tebrik ederim.”