Zeytinin ve limonun ülkesi

Tarihin doğru yerinde saf tutmaya niyet ettiğim şu günleri unutmamak ve gelecek nesillere de hatırlatmak amacıyla aldım kalemi kâğıdı elime. Kalem kâğıt demişken somut bir nesne yok elimde. Telefonumu ve klavyesini kullanıyorum. Tıpkı insanlığın onuru hâline gelen Filistin'e destek verdiğim her paylaşım gibi bunu da dijitale yazıyorum. Desteklerin de boykotların da tamamı dijital savaşlar üzerinden yürüyor bugünlerde. Teknolojinin felaketleri kadar nimetlerini de kullanıyoruz. Karpuz dilimleri, zeytin ve limon tasvirleriyle sembolize edilmiş bir savaş bu. Herkes her şeyin farkında ve kimseye tavsiye, öğüt vermek için yazmıyorum bunları.

Büyük bir soykırım yaşanıyor o topraklarda. Adına ister savaş deyin ister kendini koruma. Hiçbir kelime oyunu gerçekleri gözümüzün önünden çekip alamayacak. Hiçbir sansür, bantlama veya engel, orada yaşananlara set çekemeyecek. Herkes kadar suçlu ve herkes kadar tanığız olanlara. İnsan gözümü kapattım dese, kulakları şahit. Kulaklarını kapatsa elleri şahit bu yaşananlara. Zerreden kürreye, karıncadan kargaya kadar, yerde ve gökte olan her şey ve herkes şahit. Şahit olmak sorumlu kılıyor bizi. Şahit olmak adım atmamıza da vesile olmalı. Adımlarımız bizi tarihteki yerimize yerleştirecek. Tarihe tanıklık ediyoruz ve bu sayfalar simsiyah. Katrandan kara bu sayfaları ışık huzmesine boğan tek şey de zalimlerin yenilecek ve toplanıp cehenneme sürülecek müjdesini veren âyet. Âlemlerin yaratıcısının "Rabbin seni terk etmedi ve sana darılmadı da" uyarısı. Mazlumun inancı ve ümidinin sonsuz olduğu kadar zalimin de zayiatı inatçı.

Çocukların yarası kabuk bağlamadan yenisi açılıyor. İlk kelimesini söyleyemeden, daha anne sütünü içmemişken şehadet şerbeti içiyor bebekler. Güvenli bölge olarak tanımlanan yerler ilk olarak bombalanıyor. Zalimin alçaklığı her zamanki kadar derin.

"Bütün ailesini kaybetti" diye bir alt yazı geçiyor haberlerde. Bütün ailesini... İnsan bir yok oluşa kaç gün dayanabilir?

     Rüveyda Kaya

 

 

 

     Kâmil Yener Abi

 

İhlas’ın hizmetkârı, bir Kâmil abimiz var.

Dostların vefakârı, bir Kâmil abimiz var.

 

Güler daima yüzü, görür hem gönül gözü.

Merdanedir her sözü, bir Kâmil abimiz var.

 

Kadife gibi sesi, zikirdir her nefesi

İşidir ayinesi, bir Kâmil abimiz var.

 

Kimseye kızmaz asla, İhlassız yazmaz asla.

İzinsiz varmaz asla, bir Kâmil abimiz var.

 

Sükûtu hikmettir onun, varlığı rahmettir onun.

Çektiği hasrettir onun, bir Kâmil abimiz var.

 

Huşuyla namaz kılar, deryayı aşka dalar.

Anlatsam asır kadar, bir Kâmil abimiz var.

 

Nefsini yenendir o, gülleri derendir o.

Hakiki derviştir o, bir Kâmil abimiz var.

 

Sohbeti iple çeker, ihlası genci şeker.

Gözünden yaşlar döker, bir Kâmil abimiz var.

 

Dergâha hizmeti çok, hizmete gayreti çok.

Vuslatı nimeti çok, bir Kâmil abimiz var.

 

Yârine etti veda, etmedi asla cüda.

Ayırmasın hem Hüda, bir Kâmil abimiz var.

 

Erenköy mescidinde, Büyükler sohbetinde,

Abiler hizmetinde, bir Kâmil abimiz var.

 

Aciz’im sözü uzatma, Kâmil abiyi unutma.

Sözümü yabana atma, bir Kâmil abimiz var.

 

     Aciz-A. Gök

 

 

İBNİ KEMAL PAŞA: Mısır seferinde, Anadolu kazaskeri sıfatıyla Yavuz Sultan Selim Hanın yanında bulunan İbn-i Kemâl Paşa, Padişah’tan büyük bir itibar gördü. Mısır’ın tahririnde (kayda geçirilme kadastro) görev aldı. Bu sefer dönüşünde İbn-i Kemâl Paşanın atının ayağından sıçrayan çamurların padişahın kaftanını kirletmesi üzerine Yavuz Sultan Selim Han:

“Ulemanın atının ayağından sıçrayan çamur, benim için ziynet ve iftihar vesilesidir. Bu kaftanım, vefatımdan sonra sandukamın üzerine örtülsün!” diye vasiyet etti. Bu vasiyeti yerine getirilmiştir. Mısır’ın fethinden sonra oradaki büyük âlimlerle sohbetlerde ve münazaralarda bulundu. Burada fazilet ve üstünlüğü iyice anlaşıldı. 1527 senesinde Şeyhülislâmlığa tayin edildi. İbn-i Kemâl Paşa, sekiz yıl bu görevde kaldıktan sonra 1534'te (H.940) İstanbul’da vefat etti. Vefatı için “Kemâlle birlikte ilimler de gitti” manasına gelen “Vay gitti Kemâli bu asrın” tarihi düşürüldü. Kabri Edirnekapı Mezarlığındadır.