Resûlullah efendimize âdeta annelik yaptı

Peygamber efendimizin 'annemden sonra annem' iltifatına mazhar olan Fatıma bint-i Esed, 8 evladı olmasına rağmen Resûlullah'ı şefkatle bağrına bastı.

Biliyorsunuz, Efendimiz doğmadan babasını, 6 yaşında annesini kaybeder, O'na dedesi Abdülmuttalib sahip çıkar. Vefatından önce oğullarını çağırır, adı güzel Muhammed'e sahip çıkmalarını arzular. Ebu Leheb'in serveti çoktur, lâkin merhametten yana fukaradır. Ebu Talip ise fakir ama müşfiktir. Kaldı ki kardeşi Abdullah'ın oğluna bakmayı canına minnet sayar.Abdülmuttalib sevimli torununun da fikrini almayı düşünür ama buna gerek kalmaz. Adı güzel Muhammed uykudan yeni kalkmıştır, niye toplandığını anlayamadığı amcalarına halalarına mahmur mahmur (kim bilir ne kadar şirindir) bakar, gidip Ebu Talibin kucağına oturur, kollarını amcasının boynuna dolar.
Evet Ebû Talip kapısını seve seve açar, gelgelelim ona bakacak olan kendisi değil hanımıdır. Yeğeni, zevcesi Fatıma bint-i Esed'in merhametine kalacaktır. Fatıma, dört oğlu, dört kızı olmasına rağmen Muhammed Mustafa'yı kabulleniverir, şefkatle bağrına basar.
ANNESİ GİBİ...
Fatıma Hatun yemeği ortaya koydu mu kızlar, oğlanlar neşeyle atılır, anında kapışırlar. Habibullah kenarda durur, elini bile uzatmaz. Fatıma validemiz onun payını ayırır, hatta biraz da kayırır. Daima kutlu misafirin hoşlandıklarını pişirir, nur çocuğu gülümsetebilmek için kendini paralar. Efendimiz bu aile arasında dolu dolu huzur yudumlar. Tâlib, Akîl, Câfer ve Ali'yi kardeş edinir, Ümmü Hâni, Cümâne, Rayta ve Esmâ'yı bacısı bilir. Kıtlık yıllarında Ali'yi (henüz beş yaşındadır) yanına alır, amcasının yükünü hafifletmeye çalışır. Fatıma bint-i Esed'e o kadar saygı duyar ki biricik kızına yengesinin adını koyar.
Aradan yıllar geçer, peygamberlikle vazifelendirilince ilk aşikâre tebliğini akrabalarına yapar. Ebû Talib'in çocukları derhal İslâmı kabul eder, yanında dururlar. Resûl-i Ekrem akrabalarına "bana hanginiz yardımcı olur" diye sorunca, çocuk yaştaki Ali (Radıyallahu anh) ayağa fırlar. Ebû Talip ve Fatıma bint-i Esed, Hazret-i Ali gibi fırlamasalar da Resûlullahı himaye eder, ellerinden geldiğince korur, kollarlar. Fatıma validemiz, zevcine sık sık Şam seferini, Rahip Bahira'yı hatırlatır, Ebû Talib'in Müslüman olmasını çok arzular. Kocası ölünce aşikare iman eder. Mekkeli müşriklerin eziyeti tahammül sınırlarını aşınca oğlu Ali ile birlikte münevver beldeye hicret eder. Resul-i Ekrem, "benden parçadır" dediği kızı Fatıma'yı, Hazret-i Ali'ye verir, yengesi ile dünür olurlar. Evet Fatıma bint-i Esed, Fatıma bint-i Muhammed'in kayın validesi olur, afif, zarif, latif gelinini üzmemek için elinden geleni yapar. Fatımat-üz Zehra da babasının "anne" dediği kadına "anne" der, güzelliğe bak…
GÜZEL ÖLÜM
Kutlu Hicretin üzerinden dört yıl geçer. O gün Efendimiz mahzundurlar. Arkadaşlarına hüznünün sebebini açıklar "annem vefat etti" buyururlar. Merhumeye kefen yapsın diye sırtlarından gömleklerini çıkarır, Hazret-i Ali'ye uzatırlar. Cenaze namazını bizzat kendileri kıldırır. Kimseye yapmadıklarını yapar, kabre inip uzanır, zemini gözyaşlarıyla ıslatırlar.
Defni müteakip "...Ey Annem! Allah sana rahmet etsin. Kendin aç kalır beni doyururdun. Kendin giymez beni giydirirdin. Bunu da ancak Allah rızası için ve âhiret yurdunu umarak yapardın. (Sonra sahabelere döner) O benim annemden sonra annemdi. Amcam Ebû Tâlib'ten sonra, bu kadıncağız kadar bana iyiliği dokunan kimse olmadı. Ona Cennet elbiselerinden giydirilsin diye gömleğimi kefen yaptım. Kabir hayatı rahat geçsin diye mezarına uzandım" buyururlar.
Sonra ellerini açıp, "Allah'ım! Annem Fatıma binti Esed'i affet. Kabrini genişlet. Benim ve benden önceki peygamberlerinin hakkı için duamı kabul buyur ey merhametlilerin en merhametlisi...) diye dua buyururlar.
Bu duanın akabinden mübarek yüzleri aydınlanır, "Cebrail aleyhisselam, o cennetliklerdendir diye haber verdi. Allahü teâlânın emriyle yetmiş bin melek cenaze namazına katıldı" müjdesinde bulunurlar.