Abdüllatif Uyan

Salih aleyhisselam "Ey kavmim! Bu kadar mucizeler gördünüz, inanmadınız. Nasıl bir mucize istersiniz?" diye sordu.

O kimse Salih aleyhisselamı dinledi. Hemen hidayete geldi. Ve o anda îman etti.

Gaibden bir ses "Ey Salih! Hak teâlâ sana kırk yıl süren bir uyku verdi. Şimdi kavmine git, nasihatte bulun" dedi. O bunu duydu.

Salih aleyhisselam dağda ibadet edecek bir yer ararken akşam oldu. Bir su görüp abdest aldı. Ve namazını kıldı. Kalkıp etrafı yokladı.

(Dünden devam) "Semud"lular bu kerameti gördüler. Ve birbirlerine "Şu sihre bakın" dediler. Îman edemediler.

Semud kavmi, Salih Nebi'ye cevaben "Onlar evlerini kumlara yaptıkları için rüzgârla yıkıldı. Bizim evlerimiz ise kaya- lara oyulmuştur ki, rüzgâr onları yıkamaz. Senin Rabbinin de -hâşâ- bize gücü yetmez" dediler.

Salih aleyhisselam, kavmin reisi olan Cenda'ya güler yüz ve tatlı dille "Ey Cenda! Allahü teâlâ beni size peygamber gönderdi... Seni ve kavmimi 'Lâ ilahe illallah' demeye ve benim Allahü teâlânın kulu ve Resulü olduğuma inanmaya çağırıyorum" dedi.

Salih Nebi'nin yüzü beyazdı. Çok güzel sureti vardı. Sözleri de çok tatlıydı. Çok fasih konuşurdu. Büyüyüp kavminin sevgisini kazandı.

Reisleri Cenda ve ileri gelenler, puthaneye gittiler ve putlarının hâlini görüp çok hayret ettiler! Şaşkın hâlde büyük puta yaklaşıp "Bu ne hâl?" dediler.

Semud kavmi azdıkça azdılar. Ahlaksızlık ve zina yayıldı. Öyle ki kadın erkeği davet ederdi. Yalan söylemekte, haksızlıkta ve adam öldürmekte birbirleriyle yarışırlardı.

İki yüz sene yaşadı

Peygamber Efendimiz, herkesi memnun etmeye çalışırdı. Bir gün eshabı ile oturuyordu. Oraya bir köylü geldi.

Peygamber Efendimiz insanlara olduğu gibi her can taşıyan mahluka da acır, şefkat ederdi. Hayvanlara eliyle su kabını tutar içip doymasını beklerdi. Bindiği at koşup da terlese yüzünü mübarek eliyle silerdi.

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), bir bayram günü, Resulullah Efendimiz'in huzuruna geldi. Sonra ikisi çıktılar.

Fahr-i Âlem Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) Arafat Dağında, Kusva adlı devesine binmiş hâlde duruyordu ki Cebrail aleyhisselam gökten indi.

Ebu Bekir Havrani (rahmetullahi aleyh) anlatır: "Bir gece Server-i Âlem Efendimiz'i rüyamda gördüm. Sevinip yanına gittim.

Cahiliyet devrinde Arabistan'da "vahşi bir âdet" vardı ki doğan kız çocuklarını diri diri kuma gömerlerdi... Bir karı koca vardı.

Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem), Eshabiyle bir bahçede oturmuş yemek yiyorlardı. Bir cariye geçti oradan. Harpte esir alınan kadın kölelere "cariye" denirdi.

Hace Muhammed Çeşti hazretlerinin Çeşt'te değirmenci bir talebesi vardı. Adı Muhammed Kâkû idi.

Büyük velilerden Hace Muhammed Çeşti hazretleri henüz anne karnındayken "Lâ ilahe illallah!" derdi zaman zaman. Annesi bu sesi işitirdi.