Abdüllatif Uyan

Resul-i Ekrem Efendimiz Mirac-ı şerife çıktıkları zaman dördüncü gökte bir arslan gördü ki azameti ve heybeti dil ile anlatılamaz.

Osman bin Affan (radıyallahü anh), Kur'ân-ı azîmüşşânın yazılma işi ile uğraşırken bir Cuma günü Cuma namazını kıldıktan sonra mübarek ellerini kaldırmış dua ediyordu.

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), oğlu Abdullah'a, "Cenazemi kıldıktan sonra tekrar Âişe-i Sıddîka'nın huzuruna var, Ravda'ya defnim için ondan izin iste. Zira evvelce benden utanıp izin vermiş olabilir" buyurdu.

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh), seher vaktinde mescid-i şerifte namaz kılmaya giderken Ebu Lü'lü adında bir Yahudi bir rivayette karanlıkta bıçakla vurup mübarek karnına sapladı.

Cebrail aleyhisselam bir gün Efendimize "Yâ Resûlallah! Ebû Bekir benim hocamdır" dedi. "Niçin?" deyince şöyle îzah etti:

Ebu Lü'lü adındaki bir Yahudi bir gün Hazret-i Ömer'e gelip "Efendim benden çok fazla para istiyor" diye şikâyet etti. Hazret-i Ömer sordu:

Resulullah Efendimiz'e doksanbin altın hediye gelmişti. Hiç bekletmeden, tamamını taksim etti Eshaba. Az sonra biri daha geldi.

Bir gün Server-i Enbiya (sallallahü aleyhi ve sellem) mescidde otururken Cebrail aleyhisselam geldi. Efendimiz, Hazret-i Cibril ile söyleşirken Sahabe-i Kiram (aleyhimürrıdvan) birer ikişer mescid-i şerife gelip Seyyid-i kâinatı meşgul görüp bildiler ki Hazret-i Cebrail ile söyleşir.

Halîme Hatun; "Kocama danışayım" dedi. Ve bir koşu gidip anlattı bunu kocasına. Hâris sevindi.

Peygamber Efendimiz'in (sallallahü aleyhi ve sellem) doğduğu tarihlerde görülmemiş bir kıtlık vardı Benî Sa'd kabilesinde. Açlık, Halîme Hatun'u da bezdirmişti hayatından. Ama o, hiç sızlanmadı. Daima şükretti.

Abbas adında bir sahabi anlatıyor: İslamiyyetin yeni tebliğ edildiği günlerdi. Bir ağacın yanından geçiyordum ki, o yönden bana hitab eden bir ses duydum.

Fahreddin-i Râzî hazretleri bir gün vaaz ediyor, Sultan da dinliyordu. Bir ara; "Ey dünyanın Sutanı! Ne senin saltanatın kalır, ne de Râzî'nin bu hâli" buyurdu. Ağlıyordu.

Bir gün Ahmed Yesevî hazretlerine Çin'den birileri gelip; "Ülkemizde bir arslan türedi. İnsanlara saldırıyor!" diye dert yandılar.

Kureyş'ten dört beş kişi, atlarına binip ve Hazret-i Ali'nin (radıyallahü anh) yoluna gelip; "Geri dön, yoksa seninle cenk ederiz!" dediler.

Hazret-i Aliyyül Mürtezâ (radıyallahü anh) Mekke-i mükerreme'den ayrılıp gittikten sonra, Ebu Cehil mel'unu Kureyş müşriklerini topladı.

Müşrikler, Aliyyül Mürtezâ'yı (radıyallahü anh) Resul-i Ekrem'in (sallallahü aleyhi ve sellem) döşeğinde görüp, Server-i Âlem'i sordular. "Ne bileyim!" dedi.

Habîb-i Ekrem (sallallahü aleyhi ve sellem) hazretlerine, Allahü tealadan Medine-i münevvere'ye hicret etmesi emrolundu. Hak katından; "Sultan-ı kâinatın döşeğine Hazret-i Ali girsin!" diye emredildi.

Bir gün Resulullah Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) Hazret-i Ali'ye; "Yâ Ali! Allahü tealayı sever misin?" diye sordu. Cevabında;

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) vefat edeceği vakitte, hilafeti Eshab içinden altı kişi arasında müşavere ettiler. O altı kişiden Sa'd bin Ebi Vakkas hazretleri orada yoktu.

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) devrinde Eshab-ı güzin vilayetleri fethedip, kiliseleri cami, puthaneleri mescid yapıp, salimen ve ganimetle geri geldiler. Ancak Hazret-i Ömer onlara yüz vermedi.