Abdüllatif Uyan

Bişr-i Hafi "rahime-hullahü teâlâ", gençlik senelerinde günah içinde yaşardı.

Âlimler, Bişr-i Hafi hazretleri hakkında; - Bişr-i Hafi bu dünyadan, geldiği gibi ayrıldı, dediler. Nitekim ölürken, tek gömleği kalmıştı sırtında. Onu da bir fakire verdi. Zaten gömleksiz gelmişti dünyaya. Gömleksiz de gitti.

Bişr-i Hafi hazretlerine bir gün sevenleri; - Efendim, bu dereceye ne ile kavuştunuz? diye sordular. Cevabında;

Bir gün zengin bir kimse Bişr-i Hafi hazretlerine gelip; - Umreye gidiyorum, diye arz etti. Büyük velî sordu: - Yol harçlığın ne kadar? - İki bin dirhemim var efendim.

Hanbeli mezhebinin kurucusu olan Ahmed bin Hanbel hazretleri, Bişr-i Hafi hazretlerini çok sever, sohbetini dinleyip büyük haz duyardı.

Süfyan-ı Sevri hazretlerinin ölüm hastalığında, çok karnı ağrıyordu. Bu sebeple, sık sık abdesti bozuluyordu.

Süfyan-ı Sevri "rahime-hullahü teâlâ", bir gün âniden hastalandı. Bir doktor getirdiler. Ancak Hristiyandı adam.

Süfyan-ı Sevri hazretlerine bir gün; - Efendim, Peygamber Efendimiz "aleyhissalâtü vesselâm", mealen; "Çok et yenen hâneden, Rabbimiz nefret eder" buyurmuş. Burada kastedilen hâneden murat nedir? diye sordular.

Süfyan-ı Sevri "rahime-hullahü teâlâ", evliyânın büyüklerindendir. Herkese karşı çok şefkatliydi. Hatta hayvanlara bile.

Süfyan-ı Sevri hazretlerinin sevdiği bir genç şöyle anlatıyor: Bir seher vaktinde, zemzem kuyusunun yanında bulunuyordum ki, biri gelip su içti ve birâzını bırakıp gitti. Kalanını ben içtim.

Süfyan-ı Sevri hazretleri, bir arkadaşıyla Mekke'ye gidiyor, yol boyunca gözyaşıyla ağlıyordu devamlı. Beytullah'a varınca bir genci gördüler ki, sararmış, solmuştu.

Süfyan-ı Sevri "rahime-hullahü teâlâ", tebe-i tâbiînden bir mübarek zattır. Hiç abdestsiz gezmez, ölümden söz olunca, korkusundan takatsiz kalırdı.

Maruf-i Kerhi hazretlerinin talebesi Sırri-yi Sekati hazretleri şöyle anlatıyor:

Ma'rûf-i Kerhî hazretleri, bir gün, genç birine;

Maruf-i Kerhi hazretleri zamanında, bir hristiyan, Müslüman komşusuna giderek;

Maruf-i Kerhi hazretleri, hayâtı müddetince, müslim, gayr-i müslim, herkese iyilik ederdi.

Maruf-i Kerhi hazretleri, abdesti bozulunca hemen tazeler, bir an bile abdestsiz durmak istemezdi. Dicle kenarında uyumuştu bir gün.

Maruf-i Kerhi "rahime-hullahü teâlâ" devrinde bir çocuk bir işi için evinden çıkmış, fakat geri dönmemişti bir daha. Babası yoktu.

Maruf-i Kerhi hazretleri, bir gün Dicle kenarında bazı talebeleriyle oturuyordu ki, o sırada bir kayık peyda oldu ilerde.

Maruf-i Kerhi hazretlerine bir gün bir kimse gelip; - Efendim, Allah'ın sevgisine nasıl kavuşulur? diye sordu. Büyük Velî, ona bir şey buyurmayıp, padişah kapısına götürdü o kimseyi.