Mehmet Oruç

Hazret-i Ömer ölüm döşeğinde iken, emri üzerine borcunu hesâb ettiler, seksen altı bin dirhem civarında borcu çıktı ve Hz. Ömer: "Çocuklarımın serveti buna kâfi gelirse borcumu ödesinler. Şâyet yetişmezse Adiy kabilesine mürcâat edin. Şâyet bu da yetişmezse Kureyş'ten bu borcu te'mîn edin ve başkalarına baş vurmayın" dedi.

Mekke halkı, Peygamber efendimize, iman etmiyor, Müslümanlara, sıkıntı verip, işkence ediyorlardı.

Amr bin Meymun anlatıyor: Hz. Ömer suikaste uğradığı vakit, onunla aramızda Abdullah bin Abbâs vardı. Hz. Ömer namazı kıldıracağı zaman saflar arasına durur, safları düzeltir ve bu iş tamam olduktan sonra tekbir alarak namaza dururdu. Cemâatın yetişmesi için çoğunlukla sabah namazının ilk rek'atında Yûsuf, En-Nahl ve benzeri uzun sûreleri okurdu.

Allahü teâlâdan korkmak ve Allahü teâlâyı sevmek için pekçok sebep vardır: Dünyada insanın başına gelen felaketleri düşünelim: Hastalanmak, yaralanmak, vücûdun bir parçasından mahrum olmak, aç kalmak, susuz kalmak, fakir olmak, akıldan mahrum olmak, çoluk ve çocuğunun başına felaketler gelmek, yangınlar, zelzele....

Kızım, Allahın varlığı üzerinde de birkaç şey söylemek istiyorum... Allahü teâlânın kendisini görmüyoruz.

Sevgili kızım, Allahü teâlâ, kendi emirlerine inanmıyanları ebediyyen, inanıp da emirlerini yapmıyanları, irâde ettiği kadar Cehennem ateşinde yakacağını kitab-ı kadîminde, bizlere bildiriyor. Allahü teâlâ, insanlar gibi yalan söylemez.

Sevgili kızım, din âlimlerinin yazdıkları kitaplar var iken, ayrıca benim nasihat vermemin lüzûmsuz olduğunu belki düşünebilirsin. Fakat böyle düşünmek doğru değildir. Çünkü, çocuğunun saadetini isteyen bir baba, yalnız dünyanın kısa saadetini değil, âhıretin sonsuz saadetini de, çocuğuna bildirmekle vazîfelidir. Babaya bu vazîfeyi veren cenâb-ı Haktır.

Sevgili kızım, dünyadaki bütün insanlar mesûd olmak ister. Fakat, mesûd olan, pek azdır. Neden bu böyledir? Çünkü, saadetin neden ibâret olduğu bilinmiyor.

Vehhabilik fitnesini, terörünü anlatmaya bugün de devam ediyoruz... Vehhabiler, Taif'ten sonra topladıkları büyük bir güruh ile 1805 senesinde Mekke şehrini kuşattılar. Mekke'deki Müslümanlar aylarca sıkıntı çekti. Aç kaldılar. Ölmemek için ne bulurlarsa yediler. Son günlerde, yemek için kedi, köpek eti dahî bulamadılar. Emir Şerif Gâlib, milletin canını kurtarmak için, düşmanla anlaşmaktan başka çare olmadığını anladı. Şehri teslim etti.

Saîd İbnü'l-Müseyyeb anlatır: "Hz. Ebû Bekir ağırlaşınca, bâzı kimseler yanına girerek: "Bize bir şeyler ver, tavsiyelerde bulun. Zîra biz senden endişe ediyoruz" dediler.

Dini tabirle fitneyi, bugünkü ifadeyle terörü İslamiyet şiddetle yasaklamıştır. Mensuplarını bu felaketten uzak tutmuştur. Peygamber Efendimiz, fitne çıkaranları lanetlemiştir. Bunun için, İslamiyetin gerçek temsilcileri olan ehli sünnet Müslümanlar bundan hep uzak kalmışlar, teröre hiç bulaşmamışlardır.

Hz. Ebû Bekir ölüm döşeğinde iken, kızı Hz. Âişe yanına gelerek, "Ölüm gelip çattığı ve göğüs sıkıştığı vakit, artık servet bir fayda vermez" meâlindeki beytini okuyunca, Hz. Ebû Bekir gözünü açarak: "(Bir gün bakarsın ki) ölüm baygınlığı gerçek olarak gelmiş.

Saâdete kavuşmak için İslâmiyeti öğrenmekten başka çâre yoktur. İslâmiyet, kalb ile inanılacak "İmân" bilgileri ve beden ile yapılacak "Ahkâm-ı islâmiyye" bilgileridir. İmân ve İslâm ilmleri "Ehl-i sünnet âlimleri"nin kitâblarından öğrenilir. Câhillerin, sapıkların bozuk kitaplarından öğrenilmez.

İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki: Allahü teâlânın sevdiklerini sevmek, büyük nimettir. Bu sevgi vâsıtası ile, onların kalblerinden feyzlere kavuşulur. Dini öğrenmeli ve bildiği ile amel etmelidir. Oyun, eğlence ile ömrü ziyân etmemelidir. Dine uymıyan şeylere "dünya" denir.

Peygamber Efendimiz, çocuğunun ölümü üzerine Hz. Muâz bin Cebel'e bir taziye mektubu göndermişti. Bu taziye mektubu şöyledir: "Allahü teâlâ sana selâmet versin! Ona hamd ederim. Herkese iyilik ve zarar, yalnız O'ndan gelir. O dilemedikçe, kimse kimseye iyilik ve kötülük yapamaz. Allahü teâlâ, sana çok sevâb versin. Sabretmeni nasîb eylesin! O'nun ni'metlerine şükretmenizi ihsân eylesin!

Muâz bin Cebel hazretleri şöyle anlatıyor: Bir gün Resûlullah'ın huzuruna varmıştım. Bana: "Ey Muâz! Sen, bugün nasıl sabahladın?" buyurdu.

Ebû Bahiri şöyle anlatıyor: Bir gün Humus şehrinde camiye gitmiştim. Muaz bin Cebel da, orada bulunuyordu.

Muâz bin Cebel hazretlerinin vasiyeti: "Size benim vasiyetim olsun! İlmi, ancak Allah rızası için öğrenin! Zira Allah rızası için öğrenilen ilim, takvâyı (Allahtan korkmayı) hâsıl eder. Bu niyetle ilim aramak ibâdettir. Bu ilmi müzakere etmek tesbihtir, ilimden konuşmak, Allah yolunda cihaddır. Bilmeyene ilim öğretmek sadakadır. Bir mecliste bulunanlara ilimden bahsetmek, Allahü teâlâya yakınlıktır.

Adalet, adil olarak herkese tatbik edilirse gerçek manada adalet olur. Kişilere göre değişirse o, adalet olmaktan çıkar; zulme dönüşür. Bunun için dinimiz adaletin eşit olarak uygulanması üzerinde çok durmuştur. Nitekim, Peygamber Efendimiz, "Kızım Fatıma da olsa hırsızlık yapanın cezasını veririm" buyurarak farklı uygulama yapılamayacağını ifade buyurmuştur.

Muâz bin Cebel tâûn hastalığına yakalanmıştı. Rahatsızlığı çok arttığı bir sırada, talebelerinden Amr bin Meymun el-Evdî ziyarete geldi...