Muammer Erkul

Bir avuçsun, ve kıpır kıpır minicik yaprakların... Bir avuçsun... Hani okşadığımda seni, bir avuç koku bırakan, iki elimde... Hani sonra, onunla yüzümü yıkadığım!..

Ben de herkes gibi, bu yazıyı yazdığım güne (düne) kadar daha enteresan bir maç izlememiştim. Gruplar ikinci maçlarını yaparken söylediğim iki söz vardı: "Hırvatlardan çekiniyorum" ve "finale kalırsak İspanyolları yeneriz!" Hangi takımların finale kalacağını bilemiyorum elbette, ama yarı finalistlerden birini belirlemiş olan Hırvatistan maçımız başlarken yemekten kaçmamızın sebebi buydu.

Adını sordum garsona "Boncuk"muş... Bembeyaz. Normal boyda ama bacakları kısa, dolu bir TIR'ı getiriyor insanın hatırına! Kuyruğu kesik, yarım karışlık bir sap gibi! Sanırım ikisini bitirmiş ama üçüncü yaşına girmemiş. Öyle bir "beyefendi" duruşu var, sormayın...

En son ne zaman düşündünüz havada oksijen olup olmadığını?..

(Uyumak da güzel uyanmak da; Yazmak da güzel, yazılmak da!)

Çocuklara sorsanız; büyüyünce ne olacaklarını... Bir kısmı, biraz düşünür ve şunu der:

Kırmızı bir mum düşünüyorum, senin gibi... Senin gibi kırmızı bir mumu, senin gibi düşünüyorum yani... Yani, düşünmemi istediğin gibi.

(Sekiz sene önce şöyle demişiz. Acaba bugün değişen bir şeyler olmuş mu?..) Benim okuyucum; görünen organlarının haricinde, kendi mevcudiyetini bir kalp ve bir yürekle süslemiş kişidir en başta...

İnanmak da inanmamak da çok büyük birer güçtür... İki üç örnek vereyim;

Yıllardır şunu merak ederim: Şampiyon olan kulüp bayraktan mama önlüğüne, formadan çoraba, kravattan yastığa kadar her şey satar da; STADININ ÇİMLERİNİ neden taraftarına satmaz?..

(1) Kimsin?.. Hadi, seç kendini!.. Şu an, şu kadar insan var; kaçı ne yapıyor?..

Herkes sigara yasaklarından bahsediyor ya bugünlerde. İşte bir sigara hikâyesi, hem de gerçek: 2000 Nisan ayının son haftasıydı. Kahvaltım bitmişti ama masada kalkmamıştım.

Ben... Bir zamanlar... Seni görürdüm gözlerimde...

Ders notlarımız, yerlerde sürünüyordu... Önceki senelerde parmakla gösterilen zekî talebeler, çok akıllı olduğu söylenen bizler, sonunda teslim olduk:

O sene, okullar açılırken her şey değişiverdi: Kitaplar değişti, derslerin isimleri değişti, hesaplamalar ve formüller değişti, derslerin üslûbu hatta kelimelerle birlikte öğrencilerin lisanı bile değişmeye başladı... Ben de o zavallılar arasındaydım!

Bütün imkânlar var elinde; alet edevat, cihaz makine, araç gereç, dilediğin kadar yardımcı, kılavuz ve bugüne kadar yazılmış, saklanmış bütün bilgi ve tecrübeler...

(Bu yazı, pek çok olaya bakışınızı değiştirecek!) Yıllar önce bir öğrenci grubunun fotoğraflarını çekmiştim. Bunları tab ettirdikten sonra suratları saydım, bir kişi eksikti... Sonrakini saydım, yine eksik çıktı. Hepsini saydım hepsi eksikti, fakat dikkat edince fark ettiğim gerçek beni şaşkınlık içinde bıraktı.

Yazı yazmak; kendi ardında, geçtiğin yerde iz bırakmaktır! Bu, senin izindir; bu "senin" izindir... Peki hiç dönüp bakmayacak mısın; ardında ne kaldığına?..

Ha, başımda dolaşan bir bulut... Ha sen!.. Sen, beyaz bulut;

"Turnalar uçun... Yayladan geçin..." Namlunun gözü gibi baktı bana!..