Muammer Erkul

(Uyumak da güzel uyanmak da; Yazmak da güzel, yazılmak da!)

... DOYMAK Karınca eğer, dişleriyle sımsıkı tutup, deliğine taşımaya yeltenmeseydi seni; ..ezmeyecektin onu tırnaklarının arasında... .....

Türkiye Çocuk Dergisi pek çoğunuz için olduğu gibi benim için de çok önemlidir. Onbeş günde bir çıktığı zamandan beri; yazamazken çizdim, çizemezken okudum. Şimdi yine bir "söz" kestik aramızda(!) aldık iki sayfasını dergimizin, düştük yollara. Acaba diyorum; varsam, açar mısınız kapınızı? :)

Benzer haberleri kaç defa okuduğumu artık hatırlamıyorum... Her yıl çeşitli yerlerde, küçük ya da büyük sürüler halinde telef oluyor zavallı hayvanlar...

Büyük veli Aziz Mahmud Hüdâyî hazretleri Bursa kadısı iken akıl ile çözülemez bir dava, onun Eskici Mehmet Dede ve ardından da Üftade hazretleriyle tanışmasına sebep oldu. Derinleri gördü, gördüklerine gönül verdi... Öyle bir geçiş ile geçti ki dünyadan; nefsini kırmak için kadılık kaftanıyla sokaklarda ciğer satmaya başladı...

Acaba "Aslan Kral" filmi bu ülkede toplam kaç defa izlenmiştir?.. Haftalarca gösterimde kalmıştı da, ben bile üç defa (bilet alıp) sinemaya gitmiştim. Aynı dönemde tişörtleri yapılmıştı. Hikâyeleri, çizgi romanları, boyama kitapları çıkmıştı...

Saatlerdir dolaşıyorum. Sanki bi'şeylerim kaybolmuş da, onları arıyorum...

Hangi mahluk hiç fırça yememiştir, ona sitem edilmemiştir, nasihat dinlememiştir biliyor musunuz?.. Dağdaki ayılar!

Halep... Şehrin can damarı olan ve içinde bütün meslek kollarını barındıran... Kahveden bisiklete, meyveden elbiseye kadar her ihtiyacın karşılanabileceği... İnsanın bir girişte tamamını gezemeyeceği, hatta İstanbul'daki Kapalı Çarşı'dan da büyük Sultan Abdülhamid Çarşısı... Adından da anlaşılacağı üzere, Abdülhamid Han yaptırmış...

Cağaloğlu'ndaki İnan Han'dayız. Az evvel yanımızdan çıkan adamlardan birini kastederek; -Tanıyor musun onu? Diye sordu Gürbüz Azak.

Bu şehrin adı bile mıknatıslamaya yeter insanı... Şimdiki ifadeyle altıncı sınıfı bitirdiğim yazdı Şanlıurfa'ya ilk gidişim. Sorardım; "yüzbin nüfusu var" derlerdi. "Bu yanından diğer başına bir saatte yürürsün" derlerdi de, dinler şaşardım...

Kim daha mühim öbüründen veya kimin işi lüzumsuz diğerlerinden?

Ben, bir desti toprağıyım; Karılır çamur olurum ve şekle girecek hamur olurum... Ben bir desti toprağıyım; Beklerim pişmeyi ve özlenen bir kap olurum... İçimde serinleyen suları akıtınca bardaklara, kanar içi yanan insanlar! Ben bir desti toprağıyım...

Öyle ayırmışlardı ki biz çocukken her şeyi; ya siyahtır ya beyaz, ortası yok! "Batı bilimi" adıyla ambalajlanıp önümüze konmuş olanların haricindeki her şeyin adı; hurafe veya kocakarı hesabıydı o zamanlarda... Bu ifadenin neleri ve nereleri içine aldığını varın siz hesap edin...

Hani bazen o kadar aç olursunuz ki, iştahınız kapanır... Bazen de uykusuzluktan uyuyamazsınız... İşte şu an, benzer bir ruh hali içinde, yazamıyorum; yazılacak şeylerin çokluğundan!..

Yurt dışında hayran olduğum ilk şey; çevre ve mevcut eserlerin korunup onarılması hususunda gösterilen titizlik... İçimdeki en derin cam çiziklerinden biriyse; buldozerlerimizi kör adamların kullanmasıdır!

Dokunamıyorum sana... Fakat, sen bana dokunuyorsun! * Dursam durulamayacak, kaçsam kaçılamayacak haldeyim senden! Üşüyorum... İçim daha çok savruluyor dışımdan ve dışım içimden fazla savruluyor; Senden, sana doğru...

Bugün, neden bir isim koymayayım ki aşka?..

Gün batacak... Ve ben, umursamayacağım! Mümkün mü?

Gün batacak, ve ben umursamayacağım! Ne mümkün?