Muammer Erkul

Yer gün taze bir kırmızı elmayı kabuğuyla yemenin, diğer faydaları yanında; beyin hücreleri de dahil olmak üzere vücuttaki bütün hücrelerin direncini artırdığı.. Ve ayrıca strese karşı da güçlü bir koruma sağladığı tespit edilmiş... Sorusu olan var mı?..

Tanıdığım bunca insan arasındaki erkeklerin çoğu ne kadar cahildi!.. Cehalet; bilmezlik, bilgisizlik... Cahilse; okumamış, öğrenmemiş, toy adam, demek...

Seni göremediğim o gün önüne koyamadığım, ellerine veremediğim gülleri gönderdim sana; Canına diken batmış sarı bir güvercinle!..

Leyla ile Mecnun'un yaşadığı devirde bir kıtlık olur. Anlatılan hikayeye göre; Leyla, aç insanlara sıcak yemek dağıtmakta... Uzun yemek kuyruğunda bekleşenler arasında Mecnun da bulunmaktadır.

Çiftliğin çobanı Şeremet'in, hanımının kavurduğu helvayı, tenceresinden dumanlar tüterken getirip, Kâbe'deki beyinin önüne koymasının üzerinden çok zaman geçmiş. Hac kafilesi aylar sürecek dönüş yoluna çıkmış, hanım da kayıp tencereyi/bezi unutmuş...

Çocukluğumdan beri duyuyor... Bu köşede yazmaya başladığımdan beri de sizlere duyurmaya çalışıyordum Şeremet'i... Onu anlatmak bugüne nasipmiş; biraz buruk olsam da...

Bir gün, zıplamaya başladı bazıları... Sonra bunlar daha yukarı sıçradılar, daha da yukarı... Fakat olmuyordu istedikleri. Çünkü, altlarındaki zemini döndürmekteydi zaman!..

Her zaman benim dedemden anlattıklarımı okuyacak değilsiniz ya. Alın işte size bir başkasına ait dede hikayesi...

İnsan, yaşı kaç olursa olsun hep öğreniyor; veya öğrendikçe büyüyor insan. Belki de işte bu yüzden, kendini öğrenmeye kapatanlar; büyüyemeden, minicik, ufacık göçüp gidiyorlar dünyadan!..

Gerçekten bulunmak istediğim (ve şimdi çok önemli konumda olan) bir vakfın kuruluş toplantısına, arabamın anahtarını bulamadığım. Daha doğrusu iki saat kadar aradıktan sonra, üzerimdeki pantolonun cebinde bulduğum için katılamamıştım!

Acıkan ayılar ormanda dolaşır. Bir armut ağacı bulunca, tırmanabildikleri kadar yüksek dallara tırmanır. Ve önlerine gelen her meyveyi hapır hupur yutmaya başlarmış.

(Ekim'in yirmi altısındaki çınar yapraklarına...) .......... iz aslında çoğu zaman, önümüze yığılan hediyelere bakarak kuruyorduk bu cümleyi: "İyi ki doğdum!.."

Sana bugün, pek de kimsenin farkında olmadığı bir sırrımı anlatacağım...

Eski bir ramazan günüydü, tekrar yazmıştım: Bu kitabı bana birisi hediye etmişti. Ama kim?.. O zaman da hatırlamıyordum, şimdi de hatırlamıyorum. Hatırlamasam bile, o zaman da ona dua ediyordum, şimdi de ediyorum. Çok dua... Bu kitap, nasıl bir kitap?.. Böyle bir kitap olur mu başka, bir daha benzeri görülür mü?.. Mümkün değil!..

Çok kolay anlaşılacak bir yazım var bugün. Konu şu: Doğru yere bakarken bile genellikle yanlış şeyleri görüyoruz!.. Örnek: İlgi alanımızdaki birinin yakınlarımıza geldiğini duyuyoruz. Koşuyoruz hemen onu görmeye... Ne güzel. Peki ama, ya biz onun yanındayken kafamızdan geçenler?..

Yolcuların çoğu zamanında kalkıp güzelce karnını doyuruyor, çayını içiyor, giyiniyor ve vapurun gelmesine yakın iskeleye iniyordu. Bizler (güya onlardan uyanık olduğumuz için) hareket saatine beş on dakika kala (genellikle de bizim mahallenin önünden geçen vapurun "vuuup" sesini duyunca) yataklarımızdan fırlıyor, ve pantolonumuzun bacağını kolumuza, kazağımızın kolunu kafamıza, kravatımızı omuzumuza geçirmeye çalışarak koşuyor...

Dünya; "açlıktan" kıvranıyor. Hem de, ne büyük bir açlık!..

Bir göl; "Ben su tutmam. Çevremdekileri sulamam" diyorsa, nasıl "göl" olur adı...

Yürüyoruz... Ardımızda kalan yol, toparlanıyor; kendi üstüne sarılıyor. Yumağımız büyüdükçe "tecrübemiz" artıyor!..

Eski zamanlardı. Yolların olmadığı zamanlar... Demek ki fakirdi bizim gibi çoğu kimse; ki, aynı yüke talip olacak hamallar bulmak zor olmuyordu...