Muammer Erkul

Bıraktığın yerdeyim, toprağa diktiğin bir çınar fidanı gibi. Büyüyorum, içime ve dışıma doğru... Bıraktığın yerdeyim; Çünkü, seni seviyorum!.. § (2) Bir sırrımı vereyim mi sana? Ben de sessizlikten çoook nefret ettim; ..biliyor muydun?..

Geçen zamanın hep gözleri sıcak ve elleri yumuşak gelir bana... Çünkü elleri yumuşak, gözleri sıcak olanlar kalmış dünlerden, ve de hep bakışlarıyla elleri gönlünden ısınanlar kalacak yarınlara!..

(1) Elimizde değil ki; hepimiz farklıyız. Öyleyse, o kişiye kızma!.. ..... Varsın o (belki de senin hoşlanmadığın biçimde) insanların arasında olsun. Sana zararı yok ki bunun. Ama onu da sevenler, onun da elinden tuttuğu kimseler var... Önemli olan; onun "öğretilecek doğruyu" biliyor olması... Öyle, değil mi?

(1) Kimsin?.. Hadi, seç kendini!.. Şu an, şu kadar insan var; kaçı ne yapıyor?.. Sen, ne yapanlardansın? Sen, kimsin?..

Tak, tak, tak!" Sanki kalbime vuruluyor; kapıma değil... Ama ben; Sanki kalbinden vurulmuş gibi, sessizce yığılmışım! § "Tak, tak, tak!" -Kimse yok mu içerde?.. ..... Dişlerim, bir fermuarın dişleri gibi, kapalı. Ve dilim; yeni dökülmüş bir beton gibi!

Biliyor musunuz; Her birimiz bebekler kadar zekiyiz... ....... Her birimizin en az bebekler kadar zeki olduğumuzu söylemiş olmam; bebekler kadar zeki olanları küçültmek için sarfedilmiş bir söz de değildir.

Sarı çizmeli Mehmet ağa... Kimdir bu adam... Hemen hemen her uçağın yolcuları, indikleri havaalanında, üzerine isim yazılmış kartondan tabelalar tutan bazı adamlar görür ya; bu alışılmış bir manzaradır. Eski tas, eski hamam; yolcu karşılamaya adam göndermek yeni değil tabii ki... Her ne kadar eski çamlar bardak oldu dense bile her işin bir püf noktası var... Kabak tadı vermeden, çıkar ağzındaki baklayı... Veya; kısa kes Aydın havası olsun, diyeniniz var mı şimdi? Sabredin!..

Yıllarca toslaştım, dar köprüler üstünde, diğer keçiler ile; Boynuzlarım kırıldı!.. İşte o zaman, aynalara bakmak geldi hatırıma, ilk defa... Anladım ki; her insan, her insanı düzeltmekle görevli değil. Anladım ki; her insan "bir insanı" düzeltebilir... Anladım ki; o insan "ben"dim!..

Doksandört yazında (birkaç gün evvel getirdiği karneyle yüreğinizi hoplatmış) şimdiki ilköğretim çocuklarının büyük kısmı Dünya'da bile yoktu. Doksandört yazında, en azından "fareleri ürkütecek" heybetimiz, ve (bıyığı çıkacak kadar) büyümüş olduğumuz da ispat olsun diye, bıyıklarımız bile vardı!.. Doksandört yazında kim neredeydi ve kim neye benziyordu, bilmiyorum. Ama, biz buradaydık; ben, ve sizler. En azından bir gün buluşacağımızı hissediyorduk. Öyle değil mi?..

Wvuu uf, etrafınıza bakar mısınız; her taraf gündem... Demli bir çay koyun kendinize de; 'dem'lersin gününüz!.. § Tam, bir yazlık yazı girişi gibi oldu, değil mi?..

Ne yapıyorsun, dedim.. Tohum ekiyorum, dedi... § -Bu tohumları niye ekiyorsun, dedim.. -Çoğalsın, ve sonraki zamanlara da kalsın diye, dedi... § -Ne ektiğimi biliyor musun? -Hayır bilmiyorum, dedim. -Öyleyse bilmenin yolunu bul, dedi!.. § -Sence ne ekiyorum, dedi... -Ne ekiyorsun? -Ben ektiğimi biliyorum... Üstelik sen de benim, ne ektiğimi bildiğimi biliyorsun... Şu an, ekilenden habersiz olduğunu söyleyen, ve de bilmediğine doğru cevap bulması gereken sensin!..

(Kapıma sarı-beyaz sarılmış hanımeline) ağanağa tutulmuş araba tozu gibi süzüldü gece... Karanlık aşağı aktı; Biz, yukarı çıktık!.. § Aklını başından aldığı kuşları, çıllgınlar gibi söyletecek bir sabaha erdi yolumuz şimdi, baksana; şakıır şakır ışık dökülüyor çiçeklerin üstüne... Renk renk bulutlara tutunarak, yeryüzüne çekti kendini az evvel aydınlık... Sanki hiç kimseler ağlamadı bu gece... Ve bu sabah, sanki hiç bir umutsuzluğun üzerine doğmadı!..

Çoğu yazılmış,,, ve her an bitebilecek olan bir mektubum... Pulu yapışmış zarflar duruyor önümde... Bir kısmının üzerinde; "Cehennem" yazan!.. Korkuyorum; Girerim diye onlardan birinin içine!..

Aşağıdaki satırların benzerlerini şu an dünyanın nerelerinde, daha kimler okuyor, kim bilir... Okuyacaklarınızın çoğunu duymuştunuz daha önce, biliyorsunuz. Ama yine biliyorsunuz ki; bunların sık sık hatırlatılması gerekiyor hepimize, ki bu (iyiyi-güzeli) hatırlatmalar, birbirimize olan borçlarımızdandır, öyle değil mi?...

Her harf, yakıp kâğıdı, tek tek dökülür yere; Eğer adını yazsam!.. ¥ ¥¥ Gözüne baksam; ateş akar içime... Sokulsam; tenim kavrulur nefesinden, kururum susamış fidan gibi!.. ..... Aaah, dokunsam yârime; su toplar parmaklarım!.. ¥ ¥¥ Saçının her bir teli ateşlenmiş fitildir, bilirim; değdiğinde yüreğime yeer(i)yerinden oynatır!..

Bugün, dedenin bahçesinden bir cep kayısı topladığını öğrendim... Ve yeşilken yolduğun bu kayısıların henüz olmadıklarını anladığını, çünkü hepsinin ekşi olduklarını öğrendim... Ama yine de, her şeye rağmen; hayatından memnun olmayan insanlar gibi, suratını ekşitmedim öğrendim... Bir de; beni sevdiğini öğrendim!..

İstanbul olmak ile İstanbul doğmak arasında fark var mıdır veya var ise bu fark ne kadardır, bilebilmek lâzım!.. İstanbul olabilmek ile İstanbul olmaya debelenmek arasındaki farkıysa gözlemek lazım; Bazen gülerek, ve bazen de ağlayarak!..

(-İçim, açmaya hazır bir gonca. Yapraklarım kıpır kıpır. Hayat SEN'den başka bir şey değil, sultanım...)

Eline sağlık, iyi becerdin, dedi biri... Kasap teşekkür etti. Koyun, bir kere daha tepti bacağını!.. § Boğayı kapı ağzına getirip; "Seç birini, dediler. Ya öleceksin, veya öleceksin!.." Tercihini "ölmek"ten yana kullandı boğa ve saldırdı!.. İstiyordu ki; arenada, sırtına saplanan kılıçlarla ölsün de, bari "kulağı" kalsın hayatta!..

Biliyorum; başka bir âlem daha var... Ben, orda,,, uçuyorum; ama kimselere söyleme!.. ..... Bazen sen de oluyorsun orda; elim elinde oluyor ve gözün gözümde... Bir muzun kabuğu gibi dilim dilim, bölüm bölüm, kısım kısım açılıyorsun ve ben senin içini görüyorum. Yeşil bir yamaçta kaynayan gözenin göz gibi taşmakta olan serin suyunu alıyorum avuçlarımla,, içinden; Bu, nasıl lezzet!..