Muammer Erkul

Diyor ki mektubunda: "Dün bir sümbül aldım kendime, bahar hediyesi olarak... Ara sıra kendime minik hediyeler alıyorum böyle. İçimi rahatlatıyor, ruhumu gevşetiyor sanki bu ufacık mutluluklar...

Yıldızları kokladım, gelmediğin geceler ........ Sanki... Ve sanki koptu geceye bağlandığı ipinden, sabah. Çektii, çekti de kör saatler ardındaki şafağı; Tükenmedi karanlık!.. ..... Gün doğmadı... Söküldüğünden beri düğümü benden; umudunun!..

Ben... Senin... Neyindim?.. Ben, neyindim senin; Unuttum!.. § Ilıcacık bir gündü,, ve terliyor gibi ıslanıyorduk, görünmeyen yağmurda... Soluk gibi sokuluyordu içimize, havayla karışmış su... Kaşlarında birikiyordu "yağmayan" yağmur... En güzeli; kirpik uçlarında parıltılar "top"lanıp, büyüyordu... Ve kırptıkça gözlerini birbirine karışıyor, ağırlaşıyor, asıldıkları tellerden kopup, kayıyorlardı ıslak teninde, yüzünün...

Annelerinden, kızlarına doğru... Kızlarından, babalarına doğru... Babalarından, oğullarına doğru... Oğullarından, annelerine doğru... Hatta, bu mıknatısı dışından sarmalayan; torunlar ile büyükanne ve büyükbabalara "ılıkpembe" bir bakış açısı... (4)

Annelerinden, kızlarına doğru... Kızlarından, babalarına doğru... Babalarından, oğullarına doğru... Oğullarından, annelerine doğru... Hatta, bu mıknatısı dışından sarmalayan; torunlar ile büyükanne ve büyükbabalara "ılıkpembe" bir bakış açısı. (1)

Bahar yağmurları vücuda zindelik ve enerji kazandırıyor. Çünkü içinde kullanılabilir demir var. Kış boyunca en alt seviyeye indirdiği demir miktarını, vücudunuzun en doğal yoldan geri kazanabilmesi için ona yardımcı olun, ve yağmuru gördüğünüz an kendinizi hemen dışarı atıp, boool bol ıslanın!.. İçinde kullanılabilir demir bulunan yağmurlar başlarken, (yani bu hafta) etrafınıza biraz daha dikkatli, fark etmek için bakın. Yaprakların boyutlarını, renklerini, tomurcukları hafızanıza kaydedin...

Avlanan her can, ve umutları düşürülen her çocuğun; saçının her kılı için bin nefreti hak edenler varmış meğer ayak bastığımız dünyada... Bebek katillerinin ve kitap katillerinin, meğer sadece, tarihin karanlık ve küflü sayfalarından; "korkmamız için bize gösterilen öcüler" olmadığını hayretle fark ettiğimiz günler yaşıyoruz!.. Tek tesellimiz; zulmün kalıcı olamayacağı!..

Bir ceylân vurulur otlarken, bir başına... Bir ceylân vurulur; Acır içi!.. Acı, içinde büyürken kendinden fazla, bilemez yapacağını!.. Bir ceylân, vurulur; gözünden!.. Kurşun, gönlüne girer!..

Hayal kurmaya varsanız benimle, insanlar düşünün. Çok insanlar,, daha çok,,, daha, daha, daha da çok insanlar... Kendiniz, şöyle biraz yukarıdan seyrederek, o kadar çok insanlar düşünün ki; sanki bir kumsalı seyreder gibi olun!

Biliyorum ki... Şu anda... Pür dikkat dinliyorsun; birinin sana okuduğu bu yazıyı... Biliyorum ki;"Ahh keşke, diyorsun... Ben, kendim okuyabilseydim!.."

Hepimiz, birer mektubuz, bir diğerine...Yahut, her bir mektup; birer biz!.. Yani şimdi, avucumdasın... Ha birkaç sayfa kâğıt, ha bir muhabbet kuşu!.. ..değilsiiin. Bu, sensin!..

Cumartesi sabahı bir mesaj aldım. Diyordu ki: "Bağdat'ta Abdülkadir Geylani hazretlerinin türbesi vuruldu. Saat 4'te toplu dua edilecek, bu mesajı on kişiye gönder." Sarsıldım, ve "olamaz" dedim... Desteği zaten bu kadar az olan ordu, bir de bunu yapamaz!

İnsan, "problem" demek! Problemin en büyüğü ise; diğer insanlar... Aynen böyle denir çoğu zaman. Peki ya sizce? İnsan, problemleri çözebilme kabiliyetinde yaratılmış. Yani problem ister karşındakinde olsun ister sende, pek fark etmez.. (Tekrarlayalım hadi) Problemin karşındaki kişide veya sende olduğu çok önemli değil. Mühim olan; "çözümün" sende olması!..

Sözün bittiği gün ne yazılabilir?.. 2003 2003 2003 idi şifre ve biz birkaç saat erken tahminde bulunmuşuz. Daha doğrusu ani bir istihbarat ile öne çekildi ilk bombalar...

Yanına şeker konmamış demli bir çay gibi; içim acıyor... İçiiim acıyor; yanımda yoksun!..

Sen, konuşuyorken,,, ben, düşünüyordum; Seni "niye" sevdiğimi... Bu soru zordu, ve ben zoru bulmuştum; bulanık suya düşmüş anahtar gibi!.. Seni "sevmemdi" zor olan, ve daha da zoru; "nedenini" bulmamdı. Anlıyorsun değil mi, anlatamasam da?..

Sabahın erken bir saatinde kitap okuyordum. Öyle bir yere geldim ki; sarsıldım, anladım ve o sayfayı öpüp, kitabı sımmsıkı göğsüme bastırdım!.. Bu, ne güzel bir duygu...

Yolun nerede başladığı, ve nerde bittiği önemli değildi... Yolun uzunluğu da önemli değildi... Yolun soğuğu, sıcağı ve yoldaki engeller de önemli değildi... Mühim olan; varılacak ülkeydi, bulunacak bölgeydi, girilecek şehirdi, durulacak ilçeydi, ve konulacak; köydeki, bir evin, bacasıydı!..

Tren kalktı!.. İstasyon booş, vakit; gece yarısı... Ben, "seni" kaçırmışım!.. İçi bensiz trenlerin yolunda mı gözlerin?.. Bir siyah karpuz gibi kırıldı gece... Yarıldı içim; ...sen sızdın!..

Avuçlarım,, yine, "sen" kokuyor!.. Sen varsın ya içimde!.. Taşıyorsun gözlerimden ve sen dökülüyorsun avuçlarıma; Sensizliğimde!..