Muammer Erkul

Haydi git! Beyaz atın üstünde doludizgin; çiçeklerin boynunu ezerek, kırarak git... N'olur işkence etme... Mahmuzla şu atını; hadi git gözlerimden, ufkumu yırtarak git!..

(Anne ve babalar için, gizli bir sır vereyim mi bugün?..) Farkettim ki, bir süredir babam beni kandırmakta!.. Her sabahın erkeninde onu salonda bulmaktayım. Demekte ki bana;

Menzilim karanlık, insiz ve cinsiz; Jiletli yollarda kanlı izlerim! ..... Yolumun ilersi yol bile değil. Yol; bir olgu, yol; geçilmiş ve geçilecek yer... Yol; açılmış, temizlenmiş, geçilmeye izin vermiş mahaller... Yollar seni hedefe, menzile ve mekâna götürecek çizgiler.

Şükür ki, geçen geceki program gele gele Kadir Gecesi'nin seher vaktine kadar kaydı... Sevdiğimiz insanlar sevdiğimiz diğer insanlara dualar etti mübarek saatlerde; ne güzel...

Sen olmasan! Sen olmadan, ben ne olurum; Sen olmadan?..

Sizi sevmek... Şu yeryüzünde sizi sevebilenlerin en az seveni olmaya bile razı olacak kadar. Sizi sevmek...

Azgın bir nehrin üzerine, hem de kendi iradesi haricinde "kurulmuş" olan derme çatma, zayıf köprünün; "Bana gelin. Bu yana gelin... Kurtulmak isteyen beni bulsun, beni sevsin...

Hayat zor, diyenlere şaşmak lâzım... Çünkü "hayat zor"; eşittir deniz ıslak, taş sert, domates kırmızı, kar soğuk!.. Kar soğuk olmasa "kar" olmaz!..

Demin, demin!.. Hani ben öbür yazıyla uğraşırken... Bir an onu aramak geldi içimden, aradım. Cıvıl cıvıldı yine.

Karanlıktı... Hayır, "ben" karanlıktaydım! Bir ışık gördüm; hem ırak hem yakın... Bir ışık gördüm; zayıf gibi kuvvetli, ince gibi kalın!.. Veya, bazen görünüp bazen kaybolan; bazen büyüyüp bazen küçülen; bazen elle tutulurcasına şurda gibi ve bazen de yok kadar uzak!..

Yer göğün neresinde, gök yerin neresinde... Her yer, heryerin içinde; Nerde yâââr?

Ben, mecbur kalmadıkça ceket giymem. Ne zaman mecbur kalırım peki?.. Evlendikçe mecbur kalırım(!), program dahilindeki toplantılara katıldıkça mecbur kalırım... Bir de okul zamanlarında bazen mecbur kalır... (dım)...

Yâr, kesemem ipimi; bağlolduğum kapından... ..... Kim bilir kaç mecliste; naylon torba içinde "memleket havası taşıdığımız" söylenmiştir de, gülüşülmüştür bu saflığımıza... Ama sonra da saf saf olup bu 'sâf'lığımıza saygı duyulmuştur, öyle değil mi?..

İki gün sonra, akşamüzeri... Yukarı çıkmak isteyen üç kişi asansörün gelmesini bekliyor. İki de çocuk var, biri babasının elinden tutmuş. Beni görünce işaretleşiyorlar, büyük olan kulağını kardeşinin ağzına yaklaştırıyor, küçük olan gene öyle, aynı şekilde gülüyor: "Pp.. Pppf.. Pppfrrhehhehhee!.."

(Dün bahsetmiştim ya, işte o konu...) Asansörde, boyunlarındaki askılı çantalardan; yaz tatilinde mahalle camisinde açılan kursa gittikleri belli olan üç çocuk vardı. Ben yanlarına binince seslerini iyice kıstılar... "Oku hadi, oku" diyordu biri.

İlim ehli kişiler konuşmazlarmış... Konuştuklarındaysa sözleri ezberlenir, anlatılır, tekrarlanırmış yıllarca...

Eğer canım biraz sonra sopa yemek istiyor olsaydı, şöyle sorardım: "Hiç otomobil lastiği göreniniz oldu mu?..

Masallardan ve misallerden bahsetmiştik ya... Masallar, çeşit çeşit arazilerden geçerek, sonunda en verimli toprakla buluşan bir tatlı su dereciği gibi; İrfânı yeşertir...

İnsanoğlu, küçük bir "oğul" gibi; masallarla ve misallerle öğrenmeye yatkındır! Ben... Öğrendiğim on şeyin, yedi veya sekizini işte böyle hikaye ve temsillerle öğrenmişsem, benzer biçimde anlatmaya da yakın oluyorum haliyle...

Bir varmııış, bir yokmuş boyutundan: Ben zaman zaman, zemine kadar yaklaşabilip, kökü toprağa bağlı olanların kulağına; "Göreceksin, diyorum.